Nina, mijn goede vriendin is volop in de weer. Ze heeft zich van kop tot teen opgetut en draagt een van haar talrijke roze prinsessenjurken. Deze is afgewerkt met pailletten. 
“Waar ga je naartoe? Is er ergens feest of zo?”
“Heb je de posters niet gezien, Silly?”
“Neen, staat er iets te gebeuren?”
"De stad hangt vol berichten over de terugkeer van het  vijfdaagse Dublin Folk Festival. Vanavond is  het eerste concert in de Liberty Hall."
“Heb jij tickets gekocht zonder er mij iets over te zeggen?”
“Doe niet zo gek, Silly, ik kan toch niet met een meeuw op een concert toekomen? Ik wist ook niet dat je van Folk houdt.”
“Dat weet je wel. Ik ben gek op die muziek. Maar goed, ik begrijp wat je bedoelt. Een vogel op een muziekfestival is een raar zicht. Anderzijds had ik mij ook graag eens opgedoft en in een prinsessenjurk gehesen.”
“Jij, in een jurk? Toe maar, welke kleur zou jij kiezen?”
“Paars, dat past trouwens perfect bij roze. Maar nu iets anders. Dat festival, ik heb er nooit eerder van gehoord.”
“Het bestaat al héél lang, maar het  is ondertussen vijfenveertig  jaar  geleden dat het werd georganiseerd.”
“Waw, nu ja, veel plezier. Misschien zet ik mij straks op een vensterbank om mee te luisteren. Doei.”

Ik blijf wat verweesd achter. Het is midden november en koud. Hopelijk heeft Nina een warme jas, want dat roze tulen jurkje is flinterdun. Wat is dat kabaal?  Oh, neen, daar komt die rotbus weer aangesneld van de Viking Splash Tour. Dublin is Dublin niet meer sinds iemand dit wansmakelijk vermaak bedacht. Ik maak dat ik wegkom en vlieg vliegensvlug naar het Phoenix Park, waar ik land op de top van de obelisk van het Wellington Monument. In het immense park is er weinig animo  buiten een aantal fervente joggers. Plots komt er een andere zeemeeuw aangevlogen die aanstalten maakt om naast me te landen. Instinctmatig krijs ik naar hem, maar dan bedenk ik dat ik best wat gezelschap op prijs zou stellen en laat hem toe naast mij te zitten.
“Wie ben jij, ik heb je hier nooit eerder gezien?”
“Ik ben Silly. Ik kom hier inderdaad zelden. Ik hang meestal rond in de binnenstad. Hoe heet jij?”
“Ik heet Jonathan.”
“Wat? Toch niet die van de film?”
“Neen, natuurlijk niet, die prent is al vijftig jaar oud.”
“Ja, what’s in a name. Ik had anders wel liever een iets minder lullige naam gekregen.”
Ik merk dat Jonathan instemmend met zijn hoofd knikt, maar kan niet uitmaken of hij hiermee wil bevestigen dat ik inderdaad een gekke naam heb.
“Wat doe je zoal in de stad? Ik kom er nooit. Geef mij maar het strand en de zee. Mij vind je alle dagen op North Bull Island.“
“Dan ben je nu wel erg afgedwaald, want je moet de hele stad overvliegen om hier te komen.”
“Dat klopt, maar ik heb hier een paar vrienden die ik regelmatig opzoek.”
“Over vrienden gesproken. Mijn beste vriendin is Nina. Ze is weliswaar een mensenkind maar wij zijn al jaren bevriend. Ik heb het haar nooit durven vragen, maar ik vermoed dat zij van adel is. Zij draagt aldoor prinsessenjurken. Ik kan er alleen maar van dromen.”
“Hoezo? Zou jij een kleedje willen dragen en er willen uitzien als een prinses?”
“Ja hoor. Vraag mij niet waarom, maar paars vind ik de mooiste kleur.”
“Ik denk dat ik goed nieuws voor je heb, Silly. Hier vlakbij ligt het Hibernian Cemetry. Soms liggen er prachtige bloemstukken en er zijn beslist een aantal paarse linten en tule te vinden.”
“Bedoel je …, maar is dat geen grafschennis?”
“Ach neen, die dingen belanden al snel op de composthoop. Zullen wij er een kijkje nemen? Het is nu toch haast donker en dan is er niemand meer.”
Nog geen half uur later hebben wij het perfecte materiaal bij elkaar. Jonathan helpt mij om een sjiek prinsessenkleed samen te stellen met wel vijf verschillende tinten paars. Ik bedank hem uitvoerig en vlieg trots als een pauw naar de stad. Ik merk dat de Liberty Hall aan het leeglopen is. Wat zal Nina opkijken!