Mijn bazinnetje is heel lief, maar soms word ik gek van haar. Neem nou gisteren: het was; hondenweer, geen kattenweer dus. Wat een plensregen Ze laat me binnen en ik ga op de bank liggen om mij droog te likken, maar ja hoor, ik zag haar al aankomen met die handdoek. Ik kijk haar strak aan en ik roffel met mijn staart op het kussen waar ik net lekker op ben gaan liggen. Ze neemt mij op schoot, en gooit die vreselijke handdoek over mijn rug en begint te wrijven.

            ‘Zo, Pluisje, zal ik je ‘ns even lekker droogwrijven?’

Ik sla met al mijn poten in de handdoek en zet mijn tanden erin. Ze trekt de handdoek terug

           ‘Dan niet, dan moet je het zelf maar weten.’

Ze legt mijn dekentje op de bank en klopt er zachtjes op.

            ‘Ga hier maar lekker liggen.’

Gedwee stap ik op het dekentje, snuffel even om te checken dat het inderdaad die van mij is en ga liggen. Maar dat was helemaal niet mijn bedoeling en ik spring op de grond. Ondertussen liep zij naar de keuken met een stok en een doek eraan die ze heen en weer sleept over de vloer.

            ‘Oh leuk, spelen,’ dacht ik en ik probeer de doek te pakken.

            ‘Nee, Pluis, niet doen. Ga weg.’

Ik loop naar de keuken, waar ze de handdoek altijd over de verwarming hangt. Die verleiding kan ik nooit weerstaan, ondanks dat ik weet dat ze dat niet goedvindt. Ik sla mijn nagels in de handdoek en trek hem op de grond. Met mijn voorpoten houd ik de handdoek vast en schop heel hard met mijn achterpoten tegen de handdoek, terwijl ik met mijn tanden draden uit de stof trek, alsof ik een vogeltje in mijn poten heb. Heerlijk. Maar daar komt ze alweer aangedragen met het pluche aapje. Ik laat de handdoek los en loop naar de tuindeur. Ik ga zitten terwijl ik haar beurteling afwachtend aankijk en omhoogkijk naar de deurknop.

            ‘Je bent net binnen, het regent nog steeds hoor, je wilt toch niet naar buiten zeker? Kom maar, gaan we spelen.’

Ze pakt mijn favoriete pluche muis aan een touwtje. Spinnend stort ik mij op de muis en trappel met mijn achterpoten en pluk met mijn tanden aan de oortjes. Ze doet haar best, dit is heus geen hondenleven.