Voor de veiligheid

‘’Ik ben Mia’’, zegt de verpleegkundige.  Ga weg, laat me, denk ik. Ik kijk haar niet aan,  concentreer me op mijn ademhaling. In en uit, even rust, in en uit. Alleen zo kan ik die snerpende pijn van de weeën opvangen. 

‘’We gaan even een CTG maken,’’ gaat Mia verder. Wat ‘we’..? Dom mens. Ga weg met je CTG! 

‘’Kom, even op je rug, op je zij lukt het niet’’. Ik doe niets, blijf rustig ademen. Ze buigt zich voorover, en zegt vlak voor mijn gezicht: ’Het is voor de veiligheid van je kindje’’. Ik ruik haar adem. Gatver, ze heeft gerookt! ''Je stinkt!” zeg ik.  

Op dat moment zwaait de deur open. Een slanke dame op leeftijd, met opgestoken haar, en dik in de make up, wervelt op hoge hakjes binnen. Het is Anneke, mijn verloskundige. 

‘’Laat deze mevrouw maar met rust’’, zegt ze, ’’ik ga haar zo onderzoeken’’. Maar voor ze iets kan doen, gaat haar pieper. Ze kijkt op het toestel. ‘’Een noodgeval, ik moet even weg.’’

Mia is ook vertrokken. Het maakt mij niet uit. Ik lig heerlijk in mijn coconnetje. Adem in, adem uit, rust. Langzaam maar zeker worden de weeën intenser, en komen sneller na elkaar, adem in, adem uit…

Anneke is terug, en komt meteen tot actie. Ze toucheert me en zegt:

‘’Volledige ontsluiting. Goed bezig jij! Nu de harttonen luisteren, dan mag je persen!’’ Met een microfoontje op mijn buik, wacht ik op het snelle, gedempte geklop van het hartje, maar het blijft doodstil… 

‘’Ik breek  je vliezen’’, Anneke’s stem klinkt opeens zakelijk. ‘’Op de volgende  wee ga je persen, zo hard als je kan! Je kindje moet er snel uit’’. Daar is de wee al. Ik neem een hap lucht en pers!

‘’Nu zuchten’’, roept Mia, als de wee afzwakt. Tijdens de wee is ze binnengekomen. Ze kauwt driftig op kauwgum. Ik zucht braaf, maar voel heel snel de kramp weer opzetten. Ik zet me schrap, geef alles wat ik in me heb en, onder vurige aansporing van de twee vrouwen, pers ik, met een oerkreet het kind er uit.

Ik zie een blauw hoofdje, ik zie een navelstreng om het nekje, ik zie bezorgde gezichten, maar ik hoor niets. Een kinderarts komt binnen, en nog meer witte jassen, ze vormen een kring om de onderzoekstafel. Ik kan niets zien, maar hoor van alles.  Omstrengeling, vervuild vruchtwater, geen ademhaling. Ik raak in paniek. Maar dan, plotseling, ...een aarzelend ijl kreetje! 

In een couveuse wordt mijn kindje even later weggereden. De kinderarts loopt er achteraan. Bij de deur houdt hij even in. ‘’Alles komt goed’’, zegt hij tegen mij.  Dan richt hij zich tot Anneke en Mia. ‘’ Zagen jullie niet eerder op het CTG dat het kind benauwd werd?’’

Hij wacht niet op antwoord, beent al weg. Mia kijkt mij aan. Ik buig mijn hoofd.