Er was eens een prinses in een koninkrijk ver, ver weg. Dit koninkrijk was eigenlijk geen koninkrijk meer. Het hoge paleis was vernietigd door een verschrikkelijke brand. De witte torens waren ingestort met luid geraas. Door de hitte was zelfs al het water in de slotgracht stoom geworden en verdwenen. Iedereen in het paleis was gestorven, behalve de prinses.

De prinses was nu zeventien jaar oud en woonde op straat. Ze had geleerd te bedelen, maar deed dat wel met de gratie van een prinses. Op dezelfde sierlijke manier waarmee ze als kind had geleerd om haar hand uit te steken, zodat een knielende dienaar haar ring kon kussen, stak ze nu haar hand uit in hoop op een dukaat. Er was wel één verschil. Als ze vroeger haar hand uitstak, zodat deze gekust kon worden, was haar palm naar beneden gekeerd. Nu opende haar hand naar boven.

Alle mensen op de straat negeerden haar, behalve één man. De prinses herkende hem. Ooit was hij komen bedelen bij haar vader, op één van de vele koninklijke audiënties. Deze man had een vreselijke glimlach gehad; ze had de rillingen gekregen.

‘Oh koning,’ had hij gezegd, ‘voor mijn bedrijfje heb ik nieuwe bedden nodig, zou u mij dat geld kunnen lenen? Ik bied zoveel mensen onderdak!’

Haar vader had hem met donderende stem weggejaagd. Hij had zelfs nog een soldaat de opdracht gegeven hem met de zweep te verjagen, voor het lef om het heilige paleis binnen te treden.

‘Ik kan je helpen,’ zei de man.

Ze kroop instinctief naar achteren, met haar rug tegen een koude muur.

‘Niemand kijkt naar je om,’ zei hij.

Het was waar. Net zoals de burgers ooit hadden geaccepteerd dat ze een prinses was, hadden ze nu geaccepteerd dat ze een bedelaar was geworden. Als ze haar naam zei, dan keken ze bedroefd: ja, wat een treurnis, het verlies van ons koningshuis.

‘Maar ik ben de prinses!’

‘Maar meisje,’ zeiden ze dan (ze noemden haar altijd meisje op de één of andere manier), ‘zonder koning is er helemaal geen prinses.’

Als ze dat hoorde, dan moest de prinses verschrikkelijk huilen. Niet omdat ze geen prinses meer was, maar omdat ze haar vader mistte.

‘Kom met me mee,’ zei de man. Hij had eczeem, of schurft, op zijn wang. Het benadrukte die smerige glimlach. ‘Ik vergeef je vader, de koning. Hij begreep niets van noodzakelijke bedrijven, zoals die van mij. Daar kan jij niets aan doen.’

Hij had een warme mantel van nertsenbond aan. Vele ringen sierden zijn hand, veel meer dan haar vader had gedragen. Met een stok met een glazen bol erop, tikte hij tegen haar voeten.

‘Je verliest je voeten nog op deze manier. Ze zijn blauw bijna. Kom met me mee. Ik ken mensen die het heel zonde zouden vinden als je die mooie voetjes zou verliezen.’ Hij grijnsde breed alsof hij een heel gemeen binnenpretje had.

De prinses hield zich stil.

Opeens keek de man kwaad. Nu prikte hij met de stok. ‘Of weiger je te dienen? Ben je zo arrogant geworden?’

Wees nooit arrogant, had haar vader gezegd. Kijk niet neer op het volk, maar wees één van hen. Ook wij zijn dienaars.

Ze stond op. Het was te koud buiten, te eenzaam, en het laatste dat ze wilde was haar zelfrespect ook nog verliezen. Dat zou haar vader verdriet doen, ook al was hij er niet meer.

Ze wankelde. De man ondersteunde haar.

‘Goed zo,’ zei hij. ‘Braaf meisje. Je bent een heel braaf meisje. Ook al kan je helemaal niets, mijn prinsesje, het zal je verbazen hoe goed je mijn klanten zal kunnen dienen. Je zal warm zijn. Lekker warm zijn.’