Jos, een jonge labrador, zwierf door de besneeuwde Amsterdamse Wallen, zijn adem vormde kleine wolkjes in de koude lucht. Hij vervloekte zijn leven: vader stierf door een Jägermeisterbom, waarop moeder Jos het huis uitzette, het kot stante pede verkocht en met een zwartbruine bulldog naar Zimbabwe vluchtte. Sindsdien had Jos algemeen een afkeer van bulldogs, en de zwartbruine exemplaren haatte hij als een razende stier die een rode lap ziet. Zijn maag gromde. Hij passeerde de felverlichte vitrines waar plezierkikkers hun kunsten aanboden. Zoals altijd ontweek hij instinctief de uitdagende blikken van de flamboyant geklede kikkers. 

Hij hoopte dat een onbewaakt moment hem een glimp van een bloot kikkerbeen of een sierlijk kikkerborstje bood en hij een vleugje warmte zou voelen die zijn kou tijdelijk verdreef. Dan kon hij zich terughaasten naar zijn kartonnen doos, een toevluchtsoord in een wereld die hem niets anders bood, de enige plek die hij thuis kon noemen.

Plots sprong een van de kikkers uit haar vitrine.

'Hey, jij daar,' riep ze. 'Waarom kijk je altijd zo bedroefd?'

Jos keek op, verrast dat iemand hem aansprak. Ze had geilschitterende ogen en een roodgelakte glimlach. 'Ik... Ik heb gewoon veel aan mijn hoofd, mevrouw,' stamelde hij.

'Kom hier, vertel me erover,' de kikker sleurde Jos haar vitrine in. 'Ik ben Lily. En jij, schatje?'

'Jos,' antwoordde hij en liet zich - totaal overweldigd - op de twijfelaar in de hoek duwen.

‘Ik was vroeger een prinses,' kwaakte Lily, 'tenminste, tot een boze tovenaar me vervloekte.' 

Jos staarde naar Lily, knipperde zijn ogen en knikte zachtjes. ‘Een prinses?’

'Jij bent de eerste die echt naar mijn verhaal luistert,' zei Lily. 'De meesten zitten nu al halverwege.' Ze draaide een pirouette. 'Misschien kan jij me helpen de vloek te verbreken?'

Jos hoestte zesmaal, slikte zijn droge keel en gromde. 'Hoe dan?' Hij kende niks van kikkers, laat staan van vervloekte prinsessen.

'Naar het schijnt, heb ik ergens een onttoverknopje.' Lily trok haar kleren uit als een goochelaar die een doek wegflitst, zo snel dat het een oogwenk leek. 'Maar geen hond vindt het!' Ze sprong op het bed, streelde Jos’ been. 'Jij wel! Ik zie het in je ogen!'

'Ik heb geen geld,' stamelde Jos. 

Lily legde haar wijsvinger op Jos’ lippen en legde zijn poten op haar buik. 'Zoeken Jos!'

In de daaropvolgende weken zochten ze fanatiek naar Lily’s knop. Ze losten kruiswoordraadsels op, trotseerden Familie en Thuis en verdiepten zich in Dungeons & Dragons. Uiteindelijk, op een nacht onder een volle maan, schreeuwde Lily als een sirene in volle alarmfase, met een kracht en volume tien keer harder dan ooit een plezierkikker op de Wallen had geschreeuwd.

'Je deed het, Jos!' juichte een bruinzwarte bulldog met een stem als een donderende bas, die resoneerde als het diepe gerommel van een verre aardbeving. Waar Jos Lily's knop vond, praalde nu een joert van een knuppel. 'Dankzij jou ben ik vrij!'

***

Het is daarom, lieve lezer, wanneer u waadt langs de Amsterdamse Wallenstraten, tijdens het ontwijken van uitnodigblikken vanuit de vitrines, u op een gesloten kartonnen doos stoot, een labrador hoort huilen als een Familie-acteur die uit de serie werd geschreven omwille van plotseling opgetreden én dodelijk gebleken priapisme en de castingdirector van Thuis in hem geen vervanger voor Frank zag, u niet op de doos hoeft te trappen en zeker niet moet roepen: 'Kom op, Jos!'

Hoeft niet!

Onder geen beding, komt Jos nog ooit zijn kot uit!

De bruinzwarte bulldog, daarentegen, Lily voor de vrienden, kan u meestal met een joekel van een knoert vinden in Bar Prik, behalve op woensdag, dan is het Happy Hour in De Trut.