Er was eens een reus die heel rijk was. Hartje winter ontmoette hij een klein mager meisje. 
“Dag meneer,” sprak ze. “Wat ben jij groot, zeg.”
“Dag kind, dat komt omdat jij zo piepklein bent, eet jij wel genoeg?"
“Niet elke dag. Ik kom uit een arm gezin. Maar ik kan best veel. Wat kan jij dat ik niet kan?”
“Ik kan supersnel lopen, zelfs als het spekglad is”, opperde de grote kerel.
“Maar niet sneller dan ik”, glimlachte het meisje. “Wat geef je mij als ik win?”
“Dit krijg je als je de eerste bent.” De reus nam uit zijn jaszak een goudstuk en zette zich klaar om een stap te zetten van wel honderd meter ver.
Het meisje greep de veter van zijn schoen. Net voor hij zijn voet neerzette liet zij zich los en kwam voor de reus in de sneeuw terecht.
“Zo, waar bleef jij zolang? Geef op dat goudstuk.”
“Ben jij hetzelfde meisje van daarnet of ben jij haar tweelingzusje?” vroeg de reus.
“Ik heb geen zusje. Wel een broertje en die is nog kleiner dan ik want die is nog maar net geboren.”
“Zo, die is dan pieperdepieper klein”, lachte de reus.
“Kan je wel iets dat ik niet kan?” vroeg de kleine meid opnieuw.
“Natuurlijk, kleintje, ik kan over die hoge berg kijken”, pochte de reus.
“Doe maar en zeg me daarna wat je hebt gezien.”
“Even mijn hoed opzetten want de zon schijnt anders in mijn ogen.”

Zodra de reus naar zijn hoofddeksel greep, hield het meisje zich vast aan de rand.  Boven op het reuzenhoofd zag ze in de verte  de blauwe zee met een witte vuurtoren. Op het water lag een roodgeverfd schip met bruine zeilen. Dan legde de reus zijn hoed neer op een stoel en zag niet dat het meisje langs de poot naar beneden gleed.

“Waar ben je”, vroeg de reus.
“Hier ben ik, meneer de reus”, zei het meisje parmantig. “Ik zal jou drie dingen opsommen die jij achter de berg hebt gezien. Telkens iets juist is geef je mij opnieuw een goudstuk.”
De buik van de reus schudde van het lachten. “Akkoord wijsneusje,  zeg op.”  
“Ten eerste was er een blauwe zee.” De reus sperde zijn ogen wijd open.
“Ten tweede was er een witte vuurtoren.” Nu trok de reus zijn wenkbrauwen op.
“Ten derde was er die rode boot op de zee.” De mond van de reus viel wijd open van verbazing.

“Dat kan niet. Dat is toverij”, stamelde hij en haalde drie goudstukken uit zijn zak.
“Oh ja, reusje en heb jij die rare kleur van de zeilen van dat schip gezien? Die waren niet wit zoals gewoonlijk, maar bruin.” De reus kon zijn oren niet geloven.
“Dit is onmogelijk”, kreunde hij en gaf wel tien goudstukken extra.

“Zal ik je wat verklappen, reusje lief?” vroeg het meisje.
“Ja, zeg mij alsjeblief hoe dit kan”, smeekte de reus.
“Wel, reusje,” lachte het meisje: “ wie niet groot is, moet slim zijn!”