Piet in de problemen

Piet komt op kousenvoeten de kamer in. Hij probeert zo stil mogelijk te zijn maar wil tegelijk toch dat de Sint hem hoort. De heilige man zit achter zijn bureau en neemt de post van vandaag door. De brieven en tekeningen van kinderen komen nu elke dag met stapels binnen.

De Sint heeft Piet natuurlijk al lang opgemerkt en doet alsof zijn neus bloedt. Hij gaat geconcentreerd verder met het bekijken van zijn briefwisseling. Piet schuifelt wat heen en weer. Kijkt naar het plafond, zucht eens stilletjes en tuurt naar de punten van zijn schoenen.

Na een tijdje wordt hij het wachten beu. Hij wil de Sint wel spreken maar …

Hij kucht wat luider. De Sint faket alsof hij hem nu pas opmerkt en kijkt op.

“Ha, Piet, ben je daar? Wat voor nieuws?”

“Euch Sint, het zit zo,” Piet treuzelt en weet niet goed hoe hij het moet brengen, “als ik niet stoor wil ik zeggen dat er ook mails voor u binnenkomen.” Ondertussen houdt hij een laptop in de hand die hij aan de Sint toont.

“Meels, wat is dat nu weer? Wat moet ik met meel?”

“Nee Sint, niet meels maar mails, dat zijn elektronische berichten i.p.v. brieven. We moeten met onze tijd meegaan.”

“Jaja, zucht de Sint, wat gaat het allemaal snel.”

Piet komt met de laptop tot bij de Sint.

“O, het is een kleine televisie, knikt de Sint, en er is een schrijfmachine bij.”

“Nee, nee het lijkt er wel op maar het is een laptop, een scherm en een klavier. “legt Piet uit.

“En laat me maar eens zien hoe dat ding werkt.”

Piet aarzelt, hij bijt op zijn lip. Toch legt hij stap voor stap, langzaam uit hoe de Sint zijn mails kan lezen. Hij sloft weg terwijl de Sint aandachtig de berichten van de kinderen leest. Het gaat snel, veel sneller dan de papieren brieven. De Sint slaagt er zelfs in de mails van de kinderen te beantwoorden. Hij leert snel. Piet heeft het bureau van de Sint verlaten en zit in de speelgoedkamer op zijn nagels te bijten.

Plots klingelt het belletje van de Heilige man door de gang. Het blijft maar bellen. Piet schrikt op en haast zich naar het bureau.

“Piet! Wat lees ik hier?” roept hij boos.

“Ikweetnie.” aarzelt hij. Piet weet met zijn handen geen blijf. Liefst zou hij stilletjes verdwijnen maar de uitgestoken vinger staart hem aan als de loop van een geweer. Hij durft niet meer bewegen en kan nog maar juist een klein beetje ademen.

“Ik lees hier een brief van Elise. Weet je wat zij schrijft en wat zij wil van de Sint?

“Nee Sint.” liegt Piet.

De Sint leest: ”Dag lieve Sint, ik ben Elise en 12 jaar. Ik weet dat jij niet echt bent. Maar toch vind ik het lief dat je elk jaar nog langskomt. Dit jaar wens ik iets speciaals. Zou je aan Piet, die hier twee straten verder woont, willen vragen dat hij de rest van het jaar niet meer langs komt als papa werken is. Bedankt.”