De zeewind tilt het briefje van het dek op, en legt het neer op het houten tafeltje. Daarna richt het zich op mij en laat het mijn vingers tintelen, wangen rood aanlopen. Het briefje is inmiddels meermaals gevouwen, er zitten wijnresten op, maar de hanenpoten zijn nog goed leesbaar. Het wilde, ver buiten de lijntjes kleurende handschrift van iemand die zelfs op pakjesavond alleen nog maar blinde razernij kan voelen. Innerlijke voelsprieten zeggen me dat het niet een van de andere Pieten kan zijn, en al helemaal niet de Sint. Rationaliteit zegt me dat het volstrekt onmogelijk is dat een of andere vreemde de boot is binnengesneakt en het briefje tussen de cadeautjes voor de ongelukkige heeft neergelegd.

Het briefje tussen de cadeautjes is een opdracht die je moet vervullen, om wat goeds aan de wereld te brengen. Zo is het me altijd verteld; tijdens de pietenopleiding, tijdens de vaardigheidstrainingen, tijdens de functioneringsgesprekken met de Sint. Maar nooit hebben ze het er over gehad hoe dit zit als er exorbitante uitingen van nietsontziende aggressie op het briefje staan. De hele mindset, de curriculums, de vocabulaires zijn hier nog niet op ingericht.

Ook mijn woordenboek kon geen vertaling maken toen ik de opdracht uitvoerde. Ik moet van een warme kindervriend in een kille robot zijn veranderd toen ik de handelingen uitvoerde. Binnen door de schoorsteen op het moment dat je zeker weet dat de ongelukkige slaapt, schokdemper erop, drie keer vuren op borst en hoofd, cadeautjes nog wel neerleggen bij het voeteneind voor de volledigheid en je uit de voeten maken. Handschoenen had ik al aan, het voelde bijna als een huis als alle anderen. Maar waarom moest dit? Was dit nou echt nodig? Het stellen van dit soort kritische vragen is ook niet aan de Handboeken vertrouwd. Zouden de andere Pieten deze wel gesteld hebben? Misschien wel, zat de gevoelloze automatische piloot altijd al in me. Was dat hele toneelstuk met kinderen blijmaken een grote façade om mijn werkelijke ik verborgen te houden.

Vermoedelijk zal uiteindelijk het resultaat van deze zinloze filosofische overpeinzingen zijn dat ik het probleem ben. Dat ik beter overboord kan springen, Ozosnel uitdagen zodat het me onherstelbaar bewerkt, de cadeautjeszak over mijn eigen hoofd binden. Maar iets in me zegt dat me dat ik eerst dit mysterie, gemakshalve 'het raadsel omtrent het dubieuze briefje' genoemd, nog op moet lossen.