Verdwaasd, vol ongeloof.

Een hol en leeg gevoel van binnen.

Hol waar het eerst nog vol hoop en leven was.

 

Nine is verblind, zilte tranen stromen over haar wangen. Ze proeft ze, veegt ze niet weg. Ze stromen, zijn niet te stelpen, verdriet wordt er niet minder door. Vanmorgen leefde haar droom nog, vanmorgen was ze betoverd door het vooruitzicht. Nu ligt ze op straat, waar het verkeer onverminderd doorraast. Ze wil blijven liggen, niet meer meedoen aan een wereld die dromen gruwelijk uit elkaar liet spatten. Ze zal nooit die geur ruiken, nooit vasthouden van het teerste wat de mensheid voort kan brengen. 

 

Ze hoort de angst in de stemmen om haar heen, het raakt haar niet. Een warmte strijkt over haar huid, beseffend dat het een deken is die iemand over haar heen legt. Nine voelt zich een moment gekoesterd door de donzigheid. Laat die deken maar is haar volgende gedachte, ik wil niet meer warm worden, het is zinloos geworden. Nooit zal ik zelf in zo’n donzige deken kunnen dragen wat een stukje van mij is. 

 

Een diepe mannelijke stem klinkt bij haar oor. Ze ruikt de geur van hout, er prikkelt iets in haar diepste en ze gluurt naar een man die zo het bos uitgelopen lijkt. 

“Vertel me wat er is, ik zal luisteren", zegt hij. 

Ondanks dat ze hem niet kent komt ze tergend langzaam overeind en kijkt diep in de mooiste ogen die ze ooit gezien heeft. 

“Mijn mooiste droom is vervlogen, nooit zal ik de magie van het scheppen van nieuw leven mogen ervaren."

 

Hij houdt haar vast terwijl hij zegt dat alles goed komt, wat ze voelt is oke. Nine huilt bittere tranen en besluit deze man nooit meer los te laten.