Terugtoveren

‘Zo, zijn er Indianen in de buurt?’ vraagt ze en wappert met haar handen voor het gezicht.
Het leek me een goed idee, maar nu slaat de twijfel toe. Misschien had ik toch nieuwe kolen moeten kopen en niet de zak leeg moeten schudden, die al jarenlang op een plank onder een afdakje naast de schuur stond.
‘Hoezo?’ vraag ik onschuldig.
Ik zie haar nauwelijks staan. Het lijkt of de dikke wolken rook haar achtervolgen.
‘Aan de roestige staat van de ketel te zien en aan de zwarte rook met witte damp, vermoed ik fijnstof, koolmonoxide, vluchtige organische stoffen, polycyclische aromatische koolwaterstoffen en roet. Hoe langer je het vlees blootstelt aan deze extreme hitte hoe meer de koolwaterstoffen toe zullen nemen.’
‘Zal ik er nog een aanmaakblokje bij gooien?’
‘Je weet dat in de witte variant kerosine zit. Daar kun je een gebarsten huid van krijgen.’
Even weet ik niet meer wat ik zo aantrekkelijk aan haar vond. Ik open voorzichtig de deksel. Ze komt achter me staan en slaat haar armen om me heen. Ik voel de warmte van haar lichaam door onze kleding heen naar mijn rug trekken. Daarvandaan verspreidt het zich verder en verglijdt naar een kriebel in mijn buik.
Ik zie het indicatiestreepje vlak boven de laag gloeiende houtskool. Max, staat erboven. Ik schuif de deksel weer terug en mijn oog valt op het logo.
Max Weber, denk ik. De man van de onttovering. Het effect dat de magie wordt weggeredeneerd door de wetenschap. Vandaag laat ik me niet onttoveren.
‘En weet je dat de ontbrandingstemperatuur …’ zegt ze in mijn oor.
Ik voel haar warme adem langs mijn wang strijken, draai me om en kus haar vol op de mond.