Ha Elrie,

Een beklemmend verhaal met lichte troost aan het einde. Helaas herkenbaar voor veel mantelzorgers... De inhoud is best zwaar, je zou ervoor kunnen kiezen om iets lucht erin te brengen door bijvoorbeeld meer dialoog erin te brengen, iets meer illustreren dan vertellen. In de 300 woorden kun je dan minder inhoud kwijt, maar het zou het geheel meer inleefbaar kunnen maken denk ik.

Anyway, graag gelezen!

Martin

Hoi Elrie, het is inderdaad een zwaar onderwerp. Het is mooi hoe je in beeld brengt hoe zwaar het is voor iemand die een partner met dementie heeft. Hoe de mantelzorger vergeten wordt en alle aandacht naar de dementerende gaat. Voor mijn gevoel komt het nog beter tot zijn recht als je het in de tegenwoordige tijd zet. 

Vanaf de zin "Zijn proces leek tot stilstand gekomen, een toestand die in al mijn informatiebronnen onvindbaar was." leest het voor mij echter niet geloofwaardig meer. Ik heb dementie bij verschillende familieleden meegemaakt. Ze hebben geen oog meer voor hun naasten, laat staan de kwaaltjes die zij hebben. 

Elrie, bravo hoe je de noden van de partner verwoordt. Ik ga volledig met jou akkoord dat dementie soms zeer traag evolueert, waardoor de omgeving door de dementerende al eens op een verkeerd been wordt gezet en het lijkt of er niets aan de hand is. 

Uit de informatie aan het begin van het verhaal maak ik op dat de situatie al enige tijd bestaat en de zorg al behoorlijk zwaar is. Dan is naar mijn idee de dementie ook al gevorderd. Ik zie dan een dementerende niet reageren zoals hier gebeurd. Maar dat is hoe ik het verhaal interpreteer met de kennis en ervaring uit mijn eigen omgeving.

Een zeer 'raar' einde met de zwaarte van het begin. Ik moet zeggen dat ik het niet helemaal begrijp (zie Fief)

ook bv deze zin:

Het hield me bezig in de spaarzame uren als mijn man sliep en ikzelf door de pijn uit mijn slaap gehouden werd.

de man is zwaar ziek, dus ga ik ervan uit dat hij veel slaapt? en jij hebt constant buikpijn, dus zijn dat toch geen spaarzame uren?

enfin, het ligt aan mij ongetwijfeld!

GG!

Dag Elrie,

Bedankt voor je verhaal. Wat een aangrijpend onderwerp. Ik vind dat de opdracht echt terug te lezen is. Het einde vind ik ook erg mooi. Ik weet niet zo veel van het verloop van dementie, maar ik kan me zo voorstellen dat patiënten ook nog wat heldere momenten hebben. Ik vind het dan ook niet ongeloofwaardig, maar juist heel mooi. Een laatste beetje contact tussen de partners.

De eerste alinea leest voor mij wat stroef. Ik zou een moment kiezen, een korte scène waarin je dit gevoel en deze informatie weer over te brengen. Een korte dialoog, bijvoorbeeld met de buurman of de dokter, of een moment van zorg voor de antagonist. Ik ben niet tegen beschrijven, maar ik denk dat een schets van de situatie het verhaal nog meer tot leven brengt.

Ik snap ook niet zo goed waarom ze alle informatie over dementie zo gretig in haar opneemt. Is een stilstand in het proces echt zo uitzonderlijk dat er niets over te vinden is? Misschien is het beter om een gesprek met een arts na te vertellen.