Helena en Karen kennen elkaar eerst niet. Helena komt uit een groot arbeidersgezin, Karen uit een middenstandsfamilie. Een broer van Helena trouwt Karen. Zo worden beide vrouwen schoonzussen. Verknocht aan hun zeer gelovige echtgenoten hebben ze tevens een grote godvruchtigheid gemeen en de heilige overtuiging dat hun roeping in dit leven bestaat uit het verwekken en grootbrengen van kinderen. Beiden hebben inmiddels een kroostrijk gezin.

“Ik heb groot nieuws”, glundert Helena wanneer ze na de kerkdienst Karen omhelst.
“Vertel”, zegt Karen opgewonden.
“Onze Karel kondigde aan dat hij priester wil worden. Ik weet geen blijf met mijn geluk.”
“Oh, Helena, Karel, mijn petekind nog wel! Wat geweldig, de droom van elke moeder. Ik hoop dat een van mijn jongens mij ook ooit zo verrast. De meisjes liever niet, ik heb het niet zo voor nonnen. Laat hen maar liever moedertjes worden, net zoals wij.”
In het laatste jaar van Karels priesteropleiding heeft ook Karen prijs. Een van haar zonen treedt in het klooster. Meer als ooit tevoren verkeren de devote vrouwen in de wolken.

Karel is nu priester. Als nationale proost van een jeugdbeweging heeft hij het zeer druk en krijgt hartproblemen. In het ziekenhuis voelt hij zich sterk aangetrokken tot een van de verpleegsters. De vlam slaat over. Het vuur in hem flakkert zo hoog op dat hij besluit voor haar te verzaken aan zijn priesterschap.

Helena wordt door het nieuws in de grond geboord. Haar mooiste droom is verbrijzeld. Tot overmaat van ramp belandt Karen in hetzelfde schuitje. Ook haar zoon houdt het voor bekeken en treedt uit. Beide vrouwen blijven verweesd achter. De betoverende momenten van de wijdingen van hun jongens worden nachtmerries.

Hun beproefd geloof houdt weliswaar stand. De banden met de respectievelijke schoondochters blijven koel maar de extra kleinkinderen worden met open armen ontvangen.