Tea time 

Zonder dat hij het zag aankomen, zat hij plots in het Savoy Hotel in Londen en schoof aan voor de wereldberoemde Afternoon tea. Terwijl hij eigenlijk nooit thee dronk. Arthur keek uit over de Thames en kreeg een perfect uitgebalanceerde earl grey geserveerd. Muffins met bosbessenjam, clotted cream, sandwiches met zalm. Hij had al weken niet gegeten, probeerde niet te schrokken. Toen kwam zij binnen, schreed naar zijn tafel, keek koket over haar waaier en kirde: ‘Arthur?’  

Hij schrok, keek nog eens goed en vloog terug naar 1944. ‘Geraldine, ben jij dat??’ Hij wist dat ze het was, maar stelde toch die onzinnige vraag. Nou ja, zo onzinnig was het niet. Lang geleden stond hij aan haar sterfbed in het St Mary’s. De tuberculose vrat haar longen uit haar lijf. Ze kon zingen, ze kon dansen, dronk een tempelier onder tafel, maar die dag was er niets meer over van die glorieuze schone die de harten van veel Londenaren brak.     

Twee dagen later vertrok hij naar het front. Hij hunkerde naar haar in koude loopgraven. Wierp een blik op haar foto in het medaillon. Omarmde haar in gedachten, maar vond een strozak en een staalharde stengun.  

Toch was ze het werkelijk. ‘Ik kom hier drie keer per week, maar heb nooit iemand alle etagères leeg zien eten. Ah, er is nog één gevuld eitje.’ Ze plukte het met pink omhoog van de schotel, propte het ei in één keer in haar mond en plofte ongevraagd neer op een stoel. ‘Hoe is het met je sinds de laatste keer?’ 

Ooit was ze mooi. Hij keek zonder gêne naar haar sliertige haar, haar magere polsen, de donkere kringen om haar ogen. Die jurk, die kon echt niet in het Savoy. ‘Gaat het wel goed met je, Geraldine?’ 

‘Arthur, het gaat perfect. Ik ben hier nu al jaren en maak me nergens zorgen over. Ik had het niet verwacht, maar het is goed zoals het is.’ 

‘More tea?’, vroeg de ober. Een morsige kraaiachtige man met haakneus. Vaalvette pandjesjas, voddig overhemd en maar één arm.  

Arthur wilde opstaan. Was dit wel het Savoy? Hij duwde zijn stoel naar achteren. Dat ging stroef, hij trok het servet van zijn schoot en schrok. Hij had nog maar één been. De stomp bloedde, maar niemand reageerde.  

Er klonk muziek: ‘We’ll meet again, don’t know where, don’t know when...’ 

Geraldine stond op. ‘Kom, we gaan dansen.’