Echt, mevrouw, het blijft bijzonder. Hoe je verrast kunt worden als je weerstand verwacht wanneer je een mes in een borst steekt. Maar dan blijkt het alleen maar een lichte hapering te zijn zoals van de schil van een meloen. Je verwacht tenminste een rib of borstbeen, of iets anders dat voorkomt dat je tot in longen steekt. En als je dan vervolgens met aandachtige halen een opening forceert en met twee dunne vingers tast langs die ribben, daar tussen glijdt en de plaats bepaalt waar het hart zit. Mevrouw, er bestaat niks beters. Dat eerste moment van verrassing, dat is iedere keer weer magisch.

Ik was tweeëntwintig toen ik dit voor het eerst deed. Ik wist nergens van natuurlijk, ik maakte er een rotzooi van, mevrouw! Maar het gevoel van de eerste snede is niet veranderd. Inmiddels heb ik geleerd te snijden met het minste bloedverlies en misschien wel belangrijker: snijverlies. Want ik ga voor het hart, maar de huid is in sommige kringen ook geld waard en hoe meer die intact is, hoe meer die oplevert.

Ik heb ooit geprobeerd te villen van onder de oksel, vanwege die zichtbare snedes, maar dat heb ik laten varen. De prijs van een hart steeg sneller dan die van een huid en de moeite die je moet doen om de hoek van oksel naar hart te nemen, vreselijk. Want da's achter de long door, mevrouw. Ik heb het laten zitten. Je maakt keuzes hè. Ik vertel u gewoon hoe ik het aanpak, dan kunt u zelf bepalen hoe u het gaat doen. Is het voldoende zo? U hebt mijn nummer hè, dus als u nog vragen hebt? Veel succes, ik hoor graag eens hoe het gaat.