Met klotsende oksels stap ik op de weegschaal. Het getal lijkt als neonreclame uit het scherm op te lichten.
‘Negentig kilo. Dat schiet niet echt op, is het wel, mevrouw De Vries?’ snauwt dokter Taft met een verwijtend vingertje.
Ik presenteer een scala aan excuses, maar de man in de witte jas duldt geen smoesjes.
‘Moet ik u nogmaals wijzen op de risico’s van overgewicht?’
Hij wacht mijn antwoord niet af. ‘Diabetes, hartproblemen, hoge bloeddruk met kans op hersenbeschadiging. Dat willen we toch niet, mevrouw De Vries?’
Zijn venijnige stem boezemt me angst in.
‘Vanaf nu gaan we ons houden aan het dieet en het oefenschema, is dat afgesproken, mevrouw De Vries?’ Weer schudt zijn vinger heen en weer, driftiger dan de eerste keer. Ik kan alleen maar knikken.
‘Mooi, dan kunt u bij de zuster een nieuwe controleafspraak maken.’
Hij buigt zich over het toetsenbord om zijn bevindingen in te tikken. Met een handgebaar bonjourt hij me de spreekkamer uit.

Vier maanden later zit ik weer in de wachtkamer van dokter Taft; ik ben al drie keer naar het toilet geweest.
De afgelopen weken is de kilometerstand op mijn hometrainer behoorlijk opgelopen, zijn mijn bovenarmen zeker een paar centimeter in omvang toegenomen en kan mijn riem een gaatje strakker. Toetjes, taart en snoep zijn uit den boze in huize De Vries. Toch ben ik als de dood dat die neonletters een ander getal laten zien dan ik hoop.

‘Ah, mevrouw De Vries, daar zijn we weer.’ Zijn priemende ogen scannen mijn contouren. Hij lijkt zowaar goedkeurend te knikken.
‘Zullen we?’ Hij wijst naar Het Apparaat.
Met knikkende knieën stap ik erop, ik durf niet te kijken.
‘Kijk eens aan,’ klinkt het bemoedigend, ‘dat hebben we mooi voor elkaar gekregen, vindt u niet?’
Mijn hart maakt een sprong als ik voorzichtig mijn ogen open. Dat heb IK mooi voor elkaar gekregen. Bijna zwevend verlaat ik de spreekkamer: tien hele kilo’s lichter. Het begin is gemaakt.

In het onderste laatje van mijn bureau, helemaal achterin, vinden mijn vingers een halve reep chocola. Ik krijg een aangenaam gevoel van het geluid dat de reep maakt als ik hem doormidden breek. Mijn speekselklieren worden overactief en ik moet een keer extra slikken. De geur van het bruine goud streelt mijn reukorgaan.
Ik neem een hap en laat de zoetigheid smelten op mijn tong. Een paar tellen lang ben ik de gelukkigste vrouw op aarde.