De onbevangenheid van een kind kan je niet terughalen maar blijf geloven in het goede.

Hoi MP,

Ik probeer een snelle lezing van je sonnet. Ik vind de tweede (bovenste) versie inderdaad kernachtiger.

Zo te zien gaat het gedicht over een inspirerende vader die na dementie is overleden. Dat verlies, in combinatie met de rellen, lijkt voor de ik even te veel om de mensheid nog het voordeel van de twijfel te geven. De titel, ontleend aan de literatuurwetenschap, suggereert dat de ik het narratief van de samenleving niet meer gelooft. 

De vorm ondersteunt de inhoud: steeds minder samenhang in de loop van het gedicht.

De eerste strofe vind ik een mooi ironisch en verbindend rijm van de twee thema's in het sonnet. De beginregels van het tweede kwatrijn vind ik wat te nadrukkelijk. Verder vind ik de thematiek mooi en persoonlijk, maar voor poëzie vrij direct geformuleerd ('ik wilde alles zien wat jij zag/het goede in elkaar'), maar ook dat is smaak. Graag gelezen!

Hallo mespunt, mooie invulling van de opdracht. Het gedicht begint als het bekende Sinterklaasliedje waaraan je direct het thema van je gedicht koppelt. Dat vind ik mooi. Het liedjes-karakter raakt aan het eind van het tweede kwatrijn uit het zicht met: 'kan ik niet meer geloven, want'. Maar misschien is het inderdaad wel de vorm die hier de inhoud volgt.

Kruidnagel vindt dit voor poezie te direct: 'ik wilde alles zien zoals jij zag/Het goede in elkaar.' Dat ben ik niet helemaal met hem eens. Dit is volgens mij de naieve kijk die de 'ik' had tot gisteren. Daarom past de directe formulering denk ik wel.

Met heel veel plezier gelezen, mespunt.

Denk jij ook dat het woord 'kinds' eerst onnodig doet denken aan 'dement' en 'kind gebleven' niet?

MP, boeiende invulling die je aan de uitdaging hebt gegeven. Je eerste versie heb ik (te) vluchtig gelezen, de tweede meermaals. Afgezien van wat vormdingetjes (een interpunctie die iets verduidelijkt, een ritmedingetje dat lekkerder leest, een extra nadrukje minder) levert je sonnet aardig wat stof tot nadenken en commentaar, op zich ook weer verhelderend. 

Ik lees een teleurstelling en verschil van mening met een mentale maecenas. Dat die kinds gebleven is vind ik mooi gezegd: kinds worden is wat anders dan kinds blijven. (Heeft Van Dale niets mee te maken, dat half Nederland voldoende geletterd is om de DVD uberhaupt te lezen betwijfel ik). Maar ik deel de reserves ten aanzien van de zonen, dochters en kinderen. Ik zie ze alleen liever niet als zodanig, maar als een andere diersoort. Niet minder: onze katten zijn ook een andere diersoort, maar ik hou wel van ze. Ik verafschuw het als ze een vogeltje mollen, maar ik denk niet dat ik het ze afleren kan. Ik te lui, zij niet slim genoeg.
Dat ik me dat realiseer is dank zij jouw bijdrage. Waarvoor dus dank. Je slotregel is een passende dissonant,.maar ik hoop stiekem  dat je hem toch weer in je gedicht kunt lijmen.

tjah... ik heb niets (zero nada) met poëzie, als iv mijn spellings corrector vraag is het poezen therapie. 

Om maar te zeggen, ik heb het gelezen, ik vind het helemaal niet slecht, maar ik kan niets toevoegen, behalve, tja. 

Dag mespunt, 

Het is maar door de bijdrage van Bobcom dat het nieuws van de rellen in Rotterdam mij bereikte. Toen viel e.e.a. op zijn plaats.

Ik las het einde als dat iemand je ontvallen was. Of dat er iets gebeurd was waardoor er een  noodgedwongen serieux in de man zijn leven was gekomen. Bij het laatste scenario kon ik je allerlaatste zin niet goed plaatsen, maar dat kan ik dankzij je uitleg nu wel. Ik hoopte ook stiekem op een rijm daar, moet ik toegeven. 

Ik herkende het niet als een sonnet, maar dat is niet zo gek. Op mijn laatste examen Nederlands kreeg ik ook een sonnet voorgeschoteld, wat ik niet als dusdanig herkende. 

Het wringt en het kraakt aan alle kanten, zowel naar inhoud als vorm. Het doet aan een sonnet denken, maar het is het toch niet. Er lijkt logica in te zitten, maar ik krijg hem niet te pakken. Het ritme stokt, het metrum zwabbert en het rijm rammelt. Maar toch, voor zolang ik het lees geloof ik het en per lezing lees ik een nieuw verhaal, telkens net wat anders dan bij de vorig lezing .

Knap gedaan.

Ik weet vrij weinig van poëzie, dus laat ik daar niet al te diep op ingaan. Het ritme was niet altijd prettig, maar dat vond ik niet zo erg omdat de tekst zelf je tot nadenken stemt. Je hebt iets neergezet waar je op kunt kauwen, wat na herlezen weer andere dingen zegt. Dat vind ik knap, zeker voor een eerste dichtpoging in jaren (even ervan uitgaande dat je meer dan een jaar van je basisschooltijd verwijderd bent ;-))

Complimenten voor de originele invulling van de opdracht. Waar de meesten waarschijnlijk een verhaal hebben bedacht waar ze dan nog als verplicht nummer een gedicht in moesten verwerken, heb jij het helemaal op je eigen manier gedaan: enkel een gedicht.

Overigens zie ik de naïeviteit van de ik met name in het gegeven dat die tot 'een dag geleden' nog geloofde dat de samenleving maakbaar was. Dat het in brand steken van de stad daarvoor de druppel was, komt op mij wat apart over.