#283 Onderbuikgevoel

 

Ik ben ouder dan de mensheid. Geboren uit het licht van de eerste sterren. Eonenlang zwierf ik in de ijle luchten rondom onze jonge planeet. Het was zo stil destijds, dat ik de hartslag van de aarde kon horen. En ik voorspelde haar een onvoorstelbare toekomst. Ze glimlachte en niet snel daarna bracht ze leven voort. Ze leerde vissen zwemmen, vogels zingen, bomen groeien. Nog nooit had ik zoveel schoonheid gezien en het was overduidelijk; hier zou ik blijven.  Ik verruilde de blauwe luchten voor de aarde en nestelde me.

Millennia lang was ik vanzelfsprekend, zelfs bij de mens. Ze luisterden naar me en wisten wat de waarheid was. Ik kreeg alle ruimte en vertelde over hun plek in de wereld. Over de schoonheid waaruit ze bestonden en de mogelijkheden die ze hadden. Ik waarschuwde bij gevaar en hielp hen op weg. Ze namen de tijd om naar me te luisteren en waren niet bang. Wisten dat ik bij hen hoorde, net zoals hun eigen hartslag.

Maar tijden veranderden en het verstand veroverde een machtige positie. En natuurlijk was dat nodig. De mensheid moest ontwikkelen, vooruitgang zit hen in het bloed. Mijn leeftijd begon te wrikken. Paste ik nog wel in dit nieuwe wereldbeeld? Was ik niet verouderd? Niet slechts een legende, een bakerpraatje op een rol oud perkament?

Langzamerhand werd ik teruggedrongen. Als ik sprak, overstemde het verstand. Of de televisie. Mijn woorden gingen onder in het geweld van computerspelletjes en overvolle agenda’s. Niet wetenschappelijk onderbouwd geklets van een oude dame; daar zat niemand op te wachten.

Toch ben ik er nog steeds. Misschien niet zichtbaar, maar altijd heel dichtbij. Als je wilt, kan je me horen. Probeer het maar. Leg je handen op je buik. Adem diep, en luister. Luister. Daar, onder je hartslag; dat ben ik. Dat ben jij.

 

Profile picture for user Riny

Lid sinds

11 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hi Chantal,

... wat heb jij heerlijk je gedachten kunnen laten gaan. 

Maar tijden veranderden en het verstand veroverde een machtige positie. En natuurlijk was dat nodig. De mensheid moest ontwikkelen, vooruitgang zit hen in het bloed. Mijn leeftijd begon te wrikken. Paste ik nog wel in dit nieuwe wereldbeeld? Was ik niet verouderd? Niet slechts een legende, een bakerpraatje op een rol oud perkament?

Ik hoorde die oudere dame dat denken. Prachtig, Chantal. Ik moet aan Robbert Dijkgraaf denken, die eens vertelde dat wij sterrenstof waren. Ik mag dat wel, al die onderzoeken in de ruimte! 

 

29 januari 2020 - 17:37

Profile picture for user Dos Wijnhof

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi (ik ben geneigd je Edwin te noemen, maar volg toch maar de meerderheid) Chantal,

Plezierige, bijna poëtische beschrijving van de evolutie van het onderbewuste. Zo ongeveer moet het zich ontwikkeld hebben en ondervindt het nu weerstand van de moderne mens.
Ik heb het geprobeerd: handen op mijn buik, diep adem gehaald en geluisterd, daar onder mijn hart. Het enige wat ik hoorde was grommende honger. Moet ik waarschijnlijk niet vlak voor etenstijd doen.
 

Uit het licht van de eerste sterren is niets geboren; wel uit sterrenstof. Bíj het licht van de eerste sterren weer wel.

Jarenlang zwierf ik in de ijle luchten rondom onze jonge planeet. 

Ik zou hier niet spreken van 'jarenlang', eerder van een 'eeuwigheid' of 'eonenlang'

 

 

 

 

31 januari 2020 - 17:39

Profile picture for user Ton Badhemd

Lid sinds

7 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Chantal, dit vind ik echt subliem! Een mooie overpeinzing, een schets hoe het waarschijnlijk - nee, wel zeker moet zijn gegaan met deze aarde. En tot slot een wijze raad; luister naar je eigen ik. Dat maakt het meer dan alleen een mooi verhaal. Ik heb genoten!
Mvg Ton Badhemd 

2 februari 2020 - 20:13

Geen afbeelding

Lid sinds

13 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ton, dank voor je mooie reactie en compliment! Heel erg blij mee!

Odile, ook heel blij met jouw commentaar. Je vreemde opdracht nodigde uit om verder te kijken dan het dagelijkse!

5 februari 2020 - 8:33