Als Sonja de sleutel wil omdraaien, blijkt de voordeur al open. ‘Vreemd,’ mompelt ze. ‘Misschien is Mark al thuis.’ Ze stapt naar binnen en legt de zware tassen op de mat. Nieuwe kledingstukken vallen eruit. Snel propt ze deze terug en kijkt om haar heen. Uit de brievenbus steken enkele brieven. Sonja herkent het logo; het incassobureau. Met een snelle ruk, graait ze de brieven uit de brievenbus en frommelt deze tussen de kledingstukken. Ze zoekt in haar jaszak naar de sleutel van de garage om haar volle tassen in op te bergen. Als ze de tassen wil optillen, hoort ze een stem boven. Het is een stemgeluid die ze niet herkent. Langzaam legt Sonja de tassen op de mat, zonder enig geluid te maken. Terwijl haar blik naar het trapgat blijft gericht, pakt ze vanachter de kapstok een paraplu. Haar handen klemmen stevig om de paraplu alsof zij een honkbalknuppel vasthoudt. Met voorzichtige stappen stapt ze naar boven. De stem klinkt steeds harder maar nog altijd niet bekend. Haar ogen richten zich naar de slaapkamerdeur. Haar rechterhand laat de paraplu los en omklemt de deurklink. Voorzichtig duwt ze deze naar beneden en zij kijkt door een kier naar binnen. Wanneer zij twee paar blote billen op het bed telt, zwaait Sonja de deur open. ‘Wat krijgen wij nou?! Mark?! Wie is dat?!’ roept ze. Mark kijkt haar met grote ogen aan. ‘Dit…is…uh…’ begint hij. ‘Ja jezus, wat wil je dat ik zeg? Dit is mijn assistente, Jennifer.’ Jennifer draait zich om. Zij glimlacht en rijkt haar hand uit naar Sonja. ‘Een hand?! Opdonderen, jij! Naar buiten! Jullie allebei!’ schreeuwt Sonja. Jennifer grijpt naar haar kleding en loopt langs Sonja. Mark volgt. ‘Maar uh, willen jullie wel naar buiten gaan via de achterdeur?’ voegt Sonja er aan toe.