# 189 De Schreeuw van Edvard

De schreeuw Edvard werd banger en nerveuzer naarmate de dag vorderde. Die dag om drie uur zou hij een afspraak hebben met Millie. Onzekerheid en angst maakten zich van hem meester op het moment dat hij haar zag aankomen. Wat verraadde haar gezichtsuitdrukking? . Ze glimlachte niet. Dat was een slecht teken. Na al die jaren waarin ze allang bij haar man weg had kunnen gaan, en voor hem kiezen koos ze nu waarschijnlijk voor zekerheid. Jaloezie en achterdocht streden om voorrang bij Edvard. 'Zeg maar niets meer,'sneerde hij toen ze voor hem stond. 'Je blijft zeker bij die...die..' Hij werd rood en stikte bijna van woede. 'Hij is mijn man, Edvard.'zei ze zacht.'Wees blij voor de jaren die we samen hebben gehad. Je wist dat dit geen stand kon houden. Toen we hieraan begonnen heb ik je gezegd ,dat ik je geen beloften ga doen die ik niet waar kan maken.' Opeens sloeg zijn woede om in wanhoop.'Ik weet niet hoe ik zonder jou verder moet, Millie.' Hij keek haar smekend aan terwijl de tranen over zijn wangen stroomden. 'Ik heb het nooit gezegd tegen je, Millie. Maar ik houd van je.' Ze keek hem aan met vochtige ogen.'Er is iemand anders die van me houdt , Edvard. Het spijt me.' Ze drukte een kus op zijn voorhoofd, draaide zich om en liep bij hem weg zonder om te kijken. Even overwoog Edvard achter haar aan te gaan maar op dat moment hoorde hij zijn naam roepen. Drie van zijn vrienden kwamen uit de kroeg en riepen hem.' Kom met ons mee, Edvard. We gaan naar Oslo.' Nog verward door het plotselinge afscheid van Millie liep hij met ze mee. Toen de zon onderging in een rode gloed liep hij met zijn vrienden over een brug en terwijl zij verder gingen stopte hij , keek uit over het uitgestrekte landschap en opeens werd hij bevangen door zijn eigen nietigheid. Zijn schreeuw rolde over de weilanden en bergen en weerkaatste tegen het uitspansel.