Een duidelijke sterfscène. Bij flarden kreeg je me mee, maar bij flarden haakte ik ook af. Ik krijg niet goed de vinger erop waar dat 'm precies zit. Misschien door deze zinnen: 'Hij greep naar zijn hart, maar hij kon er niet bij. Zijn eigen borstkas zat in de weg. Zijn vaardige handen, die hem uit elke situatie konden redden, schoten hier tekort.', die me actief af laten vragen 'Waar gaan we heen met dit verhaal? Is het straks science fiction?' en dan schiet ik even je verhaal uit. Hetzelfde bij: 'Ik heb het beloofd,' dan denk ik: 'Aan wie dan?' Ook dan schiet ik eruit. De vergelijking met de tank en daarom de vertwijfeling vind ik aan de ene kant sterk, maar aan de andere kant heb je me nog niet meegenomen in het feit dat de hp ooit een tank was, dan valt het tank zijn wat uit de lucht. Daarnaast denk ik dat het -in ieder geval voor mij- sterker werkt als je het verhaal in de tegenwoordige tijd zet. Een lap aan opmerkingen, maar in wezen kan je met kleine ingrepen er in mijn ogen een sterker verhaal van maken. De basis ligt er.

Ik zal te dom zijn om de vergelijking met een tank in een persoon te kunnen inzien. Je bedoelt "onverwoestbaar?" ijzeren gestel (en geest?) Hij herpakte zich en stond op .... herpakte zich? Greep zichzelf bij de lurven (figuurlijk) raapte zichzelf bij elkaar? Of herstelde zich (Misschien is herpakken Vlaams woordgebruik?) Wel vind ik de wanhoop tijdens de hartinfarct en de plotselinge lichamelijke zwakte en onmacht tegen hetgeen hem overkomt, heel goed tot uiting komen. Ook woede is begrijpelijk. Menselijk. Sterk ja. Evenals je eindzin. Het hoeft niet meer...

De vertwijfeling en de angst van Francis zijn voelbaar, goed en in vaart geschreven. Is dit verhaal op iemand gebaseerd? Want Francis is een compleet en krachtig persoon in dit fragment, alsof jij, de schrijver, hem goed kent. Een vraag trekt mij uit het verhaal; hoezo denkt hij aan zichzelf als een tank? Een korte verwijzing naar het waarom van die keuze is al voldoende om het verhaal af te maken. En een praktische tip; in de laatste alinea van het verhaal schrijf je 'Francis sloeg op zijn borst.' Door het gebruik van die naam is het alsof er iemand anders op zijn borst slaat. Gebruik hier gewoon 'hij', zoals in de rest van het verhaal.

Ik vond het heel duidelijk. 'Zijn borstkas zat in de weg' prachtig verwoord. De combinatie met zijn altijd vaardige handen is misschien wat ver gezocht, maar geeft goed zijn karakter weer, dus toch weer toepasselijk vind ik. 'Ik heb het beloofd' is zo'n terugblik waarbij je razendsnel de balans van je leven opmaakt, heel goed verwoord en daarna uitgelegd. Onzin om te vragen dat te verklaren. Elke hartaanval is weer anders, dit was niet in elkaar zakken op het moment dat de hersenen geen bloed meer krijgen, dan stopt ook het denken. In dit geval was het minder ernstig, traden er momenten van herstel op, maar was het uiteindelijk toch dodelijk. Mooi uitgangspunt voor het verhaal, omdat het de ruimte schept voor de boosheid, het zoeken naar wegen om aan het onheil te ontsnappen. De tank sterk beeld. Ik hou van deze stijl met beelden die een beetje meer voorstellingsvermogen vragen.