Bij onweer kwam onze dochter naar ons bed. Een klein warm lijfje veilig tussen ons in. Later waren dat twee dochters en werd het krap. Maar het gaf niet. Ik heb geen herinneringen aan angst voor onweer. Wat ik leerde was dat je kon horen hoe dichtbij het onweer is door te tellen hoeveel tijd er lag tussen bliksem en donder. Toen ik klein was, was er ander gevaar. Niet soms maar elke dag was het oppassen. Ik herinner me geen angst of pijn. Pas later kwam het besef dat het bij ons thuis niet veilig was. In een externe bedrijfstraining toen het over ruzie ging merkte ik voor het eerst dat er emoties naar boven kwamen. Wat weet je als kind over een ‘normaal’ thuis. Het is het enige thuis dat ik kende en ik was elke dag bezig met overleven. Alleen. Ik wilde geen ruzie. Alles deed ik om te voorkomen dat er weer ruzie kwam. Het lukte nooit. Ik moest iedereen beschermen mijn grote broer omdat hij klappen kreeg, mijn kleine broertje. Mijn moeder die ruzie maakte met mijn vader en verdrietig was. Ik wilde iedereen vrolijk maken. Papa was de schuldige. Nu weet ik dat dat de halve waarheid was. Waar was jij mama? Wat deed jij? Waarom kon ik niet bij jou schuilen? Nu nog steeds niet. Toelichting: Het valt me mee wat je in 5 minuten schrijft. Ik had verwacht dat dat veel meer zou zijn. Dit is een wond die ik steeds een beetje meer een plek heb leren geven, maar die af en toe weer opspeelt.