Die avond krijgt zij laat dat telefoontje, ze neemt net een slok whiskey, en hij zegt dat hij direct twee tickets boekt. Zij pakt haar koffer van de kast, werpt wat kleding, ondergoed, sokken, rokken, en iets netjes zwart, want dat zal ze wel nodig hebben, in de koffer. Ze schrijft telefoonnummers op van afspraken die ze morgen moet verzetten, afbellen kan ook, de planten geeft ze alvast water, de ramen allemaal dicht, stekkers eruit, vuilnis niet vergeten morgen, schaartje in de koffer, nooit vergeten, paspoort, ESTA, allemaal in orde, dollars doet ze morgen op Schiphol wel bij de bank. Ze vindt nog geld in een la. De volgende morgen rijdt zij weg in een taxi naar Schiphol, daar ziet ze hem en rijen Hollandse toeristen met afgrijselijke petjes die naar zonnige oorden gaan, tenslotte is het juni. Hij huilt als hij haar ziet en zegt dat het niet lang meer duurt. En of hij op tijd zal zijn, vraagt hij zich af. Ze denkt aan haar vader die in juli zesentwintig jaar geleden overleed. Tien uur hangt ze in de lucht, ze vreten samen een zak M&M's leeg, wat kan het schelen. Twee films ziet ze, hij ook maar andere. Zijn broer haalt hen op en hij vraagt of hij op tijd is. Ze rijden direct naar Ben. Tranen verschijnen in zijn ogen als hij zijn stervende vader ziet. Hij zegt dat hij er is,' Ben, ik ben er' zegt hij nog een keer. Ben opent zijn ogen niet meer, Ben wandelt al uren rustig in de methadonhemel. 'iIk ben op tijd' zegt hij tegen mij.