‘Boris, niet vertrekken,’ gilt Igor door de microfoon. Het gebrul van de motoren is huiveringwekkend. De glimlach op het scherm blijft onveranderd. Enkele haren kleven op het voorhoofd van zijn vriend, zijn wangen glimmen. Boris knipoogt in de camera. ‘Kalmeer, Igor, ik taxi …’ Hij kijkt opzij. ‘Over iets meer dan een minuut.’ ‘Het toestel mag niet opstijgen. Heb je geen bericht ontvangen?’ Hij wacht het antwoord niet af, maar zoekt het bedoelde op. In zijn drift waait een formulier op de grond. 'Ik stuur het nogmaals door.’ Zijn vinger blijft in de lucht hangen. Met afgrijzen ziet hij op een scherm het taxiënd toestel, op een ander zwaait Boris naar hem. ‘Sorry, vriend. Dit is mijn avontuur.’ Strepen flitsen doorheen het beeld, maar het geluid is nog intact. ‘Je bent gek. Boris, stop die motoren. Nú.’ Hij praat sneller, hoopt te overtuigen. ‘In naam van onze vriendschap. Stop. Het ding gaat exploderen.' Hij kijkt op zijn horloge, veertig seconden. ‘Dat zeg jij. Ik heb dit vijf jaar lang bestudeerd. Berekeningen gemaakt en gedubbelcheckt. Je hebt me nooit je volledige vertrouwen geschonken. Tatiana wel. Jouw vriendin, nota bene. Waar hangt ze uit?’ ‘Met vriendinnen op reis. Doet nu niet ter zake. Zet. Die. Motoren. Af.’ Twintig seconden. Igor blaast door zijn neus. Boris schudt het hoofd. ‘Tatiana vertrouwt me zodanig dat …’ Hij verdwijnt uit beeld, Igor hapt naar adem. Zwarte krullen en ogen die hij kan dromen. ‘Sorry, schat. Boris is veel spannender.’ Tien seconden. Igor vloekt. Vijf. Igor knijpt zijn ogen dicht. Een. Een gezoem verlicht de druk op zijn schouders. Hij opent zijn ogen. Het beeld is hersteld. ‘Je bent mijn held, Boris.’ Tatiana’s lippen versmelten met die van Boris. Igor verstrakt. Zijn vingers glijden automatisch naar de verzegelde schakelaar. De verslindende kus valt weg. Hij draait zich naar het raam. Het luchtruim kleurt rood.