Dit ga ik niet redden. Weer niet. Mijn hart begint harder te kloppen, ik voel me trillerig en het zweet breekt me uit. Niet weer. Alsjeblieft, niet weer. Zo snel als ik kan loop ik de school uit. Het was na de laatste les zo gezellig met mijn vrienden, dat ik de tijd vergat. Wat ben ik ook een sukkel! Ik kijk op mijn horloge. Nog vijf minuten. Ik versnel mijn pas, ik ren, mijn benen gaan bijna harder dan mijn lichaam aankan. Hijgend kom ik mijn straat in. Ik kan niet anders dan langzamer te gaan lopen, mijn benen branden en mijn hart bonst uit mijn lijf. Of dat van de angst of inspanning is weet ik niet. Ik hoor mijn naam roepen en zie mijn vader in de deuropening staan. Zijn grote sterke lichaam. Gespannen. Zijn gezicht op onweer. Even overweeg ik me om te draaien en weg te rennen. Rennen, zo hard en zo lang ik kan, om nooit meer terug te komen. Maar het is te laat. Hij heeft me al gezien. En ik ben te laat.