De doffe galm die de politieknuppel langs de tralies maakt doet hem niets meer. Hij zit rustig in zijn cel, wachtend. Gevangenisdirecteur Childs stopt voor zijn celdeur. Childs lach is even hatelijk als altijd. Een witte grijns geprojecteerd op een getergd, verschrompeld donker gezicht. ‘Het is tijd, Macready. Tijd voor jou om te branden.’ Macready neemt een chicken wing uit de bucket. Kalm kluift hij het vlees van het bot. Naast de bucket liggen al verscheidene botjes. Childs oppert twee bewakers om de celdeur te openen. Hij gaat naast Macready staan. ‘Dominee Blair staat al klaar, hij heeft nog meer te doen.’ Zonder op te kijken blijft Macready doorkluiven. ‘Ik ben nog niet klaar, Nigger.’ Woedend slaat Childs de bucket op de grond, pakt Macready bij zijn lange haar en slaat zijn hoofd tegen het tafeltje. Hierna zakt hij door de knieën, trekt Macreadys hoofd naar achter en fluistert: ‘Ik kan niet wachten om tweeduizend volt door je lichaam te knallen, jij racistisch zwijn.’ In plaats van angst toont Macready plezier. Hij begint uitbundig te lachen. Bloed stroomt uit zijn neus en mond, waar het zich mengt met slijm en speeksel. ‘Wat is er zo godverdomme grappig?’ Macready mompelt enkele woorden, Childs verstaat hem niet. Hij komt dichterbij. ‘Zeg dat nog eens.’ ‘Kus je vrouw voor me.’ Met een stuk bot dat hij in zijn mond heeft verstopt steekt hij Childs in de nek. Childs deinst terug en kijkt verslagen naar Macready. Het bloed gutst tegen de muur van de cel. Een bewaker bekommert zich om Childs, terwijl de ander Macready onder bedwang wil houden. Macready is echter nog niet klaar. Hij geeft een schop tegen de tafel waar hij aan vastgeketend zit en deze knalt tegen de schenen van de bewaker, die het uitschreeuwt van de pijn. Veel tijd om bij te komen krijgt hij niet en voelt een ketting om zijn nek slaan. Met zijn berenkracht wurgt Macready de bewaker, wiens ogen langzaam uitpuilen. Achter hem hoort hij het spannen van een vuurwapen.