Ik hoor hem aankomen, vanuit de zijstraat. Zachtjes, de stappen van de Nike Air Max Factor Rimmel London op het trottoir. Ze maken bijna geen geluid, bijna, maar als een hond die reageert op een hoge toon, begin ik te piepen en mijzelf ongemakkelijk te voelen. Snel calculeer ik andere richtingsmogelijkheden, kijk op mijn mobiel, schreeuw tegen Siri; “Andere Route!!!” Echter Siri heeft haar eigen demonen. ‘Zo wil ik niet behandeld worden, mijn vader had een los contact en schreeuwde regelmatig algoritmes, ik ga nu op slaapstand.’ Het zweet breekt me uit. De voetstappen komen dichterbij. Ik hoor Olivia Newton John al door de oordopjes, Lets get Physical. Olivia Newton John is zelfs nog een subcategorie van angst, of eerder Grease. You’re the one that i want, mijn rillingen vermenigvuldigen zich al. Het is niet anders. De shoarmaboer ligt op deze route en ik heb zo een zin in shoarma. Voor Shoarma maak je een uitzondering. Die kruiden, het broodje, de saus, de sla, hemels. Ik haal diep adem en loop de zijstraat in. Heel even lijkt de omgeving in slow motion over te gaan. Vogels sjilpen niet, nee ze grunten als een Korn of Slipknot liedje. Auto’s rijden met 5 km per uur en mijn ergste nachtmerrie komt me tegemoet. Met een blik op zijn gezicht van; “Kijk me niet aan, dit vergt inspanning”. Zijn strakke broek vertoond biceps en paaseieren. Het zweet klotst alle kanten op alsof een groep luizen door zijn lange haar een wildwaterbaan berijden. Met veel moeite wens ik hem een goede dag. Hij knikt geïrriteerd en rent voorbij. De omgeving versnelt en ik merk dat ik weer normaal kan ademhalen. Herboren stap ik de shoarma zaak binnen. Volgens Achmed is er een nieuw broodje. “Tell me more, Tell me more.”