ik geloof niet dat ik het snap ... maar ik zal het later nog eens proberen

dat verandert wel veel -ik dacht eerst dus dat de poppen speeltjes van de man waren (jaren geleden was er ooit een documentaire over een man die zijn vrouw zo gek gekregen had dat zijn opblaaspoppen aangekleed op de bank erbij zaten wanneer hij zijn verjaardag vierde), dus die twee woordjes veranderen mijn hele beeld van de situatie!- en ik snap nu wel waar die Carola verderop in het verhaal vandaan komt. dan nog vind ik de hoopjes in het park vaag ...

@Marceline, je meer keren aandachtig gelezen en ik vind geen samenhang tussen de man die zijn dochters poppen wil houden, vertrekt, zijn overleden dochter uit een rood hoopje ziet komen in een luguber park met nog meer hoopjes en dan kluizenaar wil zijn. Weggaan bij de moeder van Carola alleen omdat zij zegt: 'Zij eruit of ik?' en die ook daadwerkelijk de poppen wegdoet? Daar heb ik zo mijn twijfels over. [Haar ogen knipperen.] Iedereen knippert toch constant met zijn ogen? De man zakt op een bankje en zakt aan de leestafel. Beetje te veel gezak. (thuiskomt) [Het hoopje komt in beweging. Voor hij er erg in heeft, is ze opgelost in de donkerte van het park. Hij kijkt om zich heen en ontwaart meer hoopjes mens. Hij loopt erop af.] Het spijt me maar dit komt heel vreemd bij me over. Ook typisch naar, aflopen op hoopjes mensen. Als je het had omschreven alsof hij het zich verbeeldde, was ik er meer in meegegaan. Waarom een rood hoopje? Is Carola omgebracht, verongelukt?

Een triest verhaal, toen ik het eerder las pakte ik de clou niet. Het is duidelijker nu. Met een alles komt goed einde.

Ik heb de voorgaande versie niet gelezen, dus kan weinig met de reacties. Ik lees hier in ieder gevaal een goed geschreven in en in triest verhaal dat mij raakt. Een hele andere kant van een ' echte Marcelina' maar met wel een jouw typische stijl. Het spreekt mij aan vooral de passage in het park. De halfslaap, de waarnemingen etc. Mooi :thumbsup:

@marcellina, de eerdere versie kon mij niet bekoren. Ik snapte het verhaal niet. Deze tweede versie doet het verhaal voor mij leven en ik vind dat je de feedback goed verwerkt hebt. Groet Connie

Marceline, nav jouw reflectie in #12; het leven is één groot vallen en opstaan. Zo barst ik ook van de blauwe plekken, dus ik herken dat. Ik zit als beginnend stukjesschrijver ook vaak maar wat te klooien en leer op dit forum steeds meer van mede-forumleden! Jouw verhaal is nu mooi en als ik het mag zeggen; niets meer aan doen! Maar het blijft wel jouw stukje!

@marceline, er zit veel gevoel in je stukje. Diep en gelaten verdriet, weemoed, woede, angst, verbetenheid, ... Eerst begreep ik de houding van die moeder niet, ik vond het een gemeen en naar mens. Maar door weinig toe te voegen, namelijk dat de vader steeds een pop kocht in de hoop dat hun dochter terug zou keren, kan ik meer begrip voor haar opbrengen. Het geeft de vader iets ziekelijks. Ik voel nu haar afkeer daarvan en ook verbloemde wanhoop (door zelfs de lievelingspop van haar dochter te verbannen verraadt ze in mijn ogen haar eigen onmacht). Er is een wanhopige greep naar verlossing voor zowel de moeder (bij het wegdoen van de poppen) als de vader (de vlucht naar het isolement). Ten minste zo lees ik het nu. Ik vind deze ontwikkeling interessant omdat het een voorbeeld is van fout oordelen door gebrek aan informatie. Hoe onuitgesproken details die in je eigen hoofd leven maar niet in dat van de ontvanger een verhaal een verdraaide werkelijk geven. Het raakte me, bedankt hiervoor Marceline!

Ik vind jouw verhaal ook iets absurdistisch hebben, alsof ik naar een korrelige zwartwit film keek. Heel tragisch, in een onverwacht licht. Bijzonder hoe dezelfde woorden zoveel verschillende associaties kunnen oproepen!

@marceline: :thumbsup:

Dag Marceline, Wat een fijne discussie heeft jouw inzending op gang gebracht. Het is vooral van de dialogen dat we van elkaar leren. Persoonlijk zou ik binnen komen vallen met :" die poppen eruit of ik"; zo weet de lezer direct dat de poppen bij de moeder de strot uitkomen. Het is maar een suggestie, :o hoor! Ik was op het verkeerde been gezet door "zij" en dacht in eerste instantie aan een andere vrouw. Aan de zin van de pop op schoot zou je m.i. een beetje moeten knutselen; nu lijkt het net alsof zijn dochtertje op zijn schoot zit. Misschien is ook de toevoeging van pas dat het hoopje naast hem op de bank een "rood manteltje" aan heeft. Het is een mooi, gevoelig geschreven inzending. Dank je. :)