Op haar versleten hoeslaken schijnt de zon op haar prullaria, het is koud en op de muziek uit de verte wiegen haar smalle heupen mee. Ik ken het meisje, ik gaf haar zussen les. Haar familie vluchtte jaren geleden uit Irak. “Toen hadden we wel een maand gelopen,” vertelde haar oudste zus mij ooit en Rita had op haar moeders rug gebungeld in een doek. ‘Mooi, Rita,’ zeg ik en wijs naar een met groene steentjes versierd spiegeltje. ’Hoe is het thuis?’ Ze haalt haar schouders op en kauwt haar kauwgom. ‘Mijn scherm is stuk, ik kan geen selfies meer maken, kijk.’ Ze laat mij haar mobiel zien. ‘Ik spaar voor een nieuwe.' ‘Die?’zegt ze als ze ziet dat ik haar spulletjes kijk. Ze pakt het spiegeltje en een zonnestraal breekt af door de barst in het spiegelbeeld. In het glas zit het weer; grijze vlekjes hebben zich verstopt aan de zijkant. ‘Ik heb ‘m helemaal stukgekeken,’ zegt ze. ‘Ik wil ‘m niet meer. Ik moet altijd huilen als ik naar mijzelf kijk daarin. Hij komt uit Irak nog, het is van vroeger, van toen we daar waren. Van mijn moeder is ie eigenlijk maar die wil ‘m ook niet meer. Een euro.’ Ze haalt haar neus op, wrijft in haar ogen. ‘Selfie?‘ vraagt ze. Ik knik en ze duwt het spiegeltje in mijn hand.