Marietje loopt langs de eindeloze rijen kleedjes met allerhande waar. Hoopvolle kindergezichtjes erachter. Gaat deze mevrouw iets kopen van mij? 'Ben jij al gauw door je handel heen’, hoort ze een vader vragen. ‘Nee, we beginnen net, joh. Ik heb mijn thermokleren aangetrokken. Het is bloedkoud vanavond! Ik heb Glühwein meegenomen in de thermoskan. Wil je er ook eentje?’, zegt de vader aan de overkant van de straat. Marietje loopt op deze vader af: ‘Ik lust wel een Glühweintje meneer, wat kost het?’ ‘Het is eigenlijk voor eigen gebruik, mevrouw, ik heb geen vergunning. Maar ja, nood breekt wet met deze kou!’ De man grijnst en pakt een paars wijnglas met knalgroene voet uit zijn assortiment. Marietjes ogen lichten op: ‘Dat is een mooi glas meneer, dat wil ik wel. Hoe duur is die?’ ‘Glas twee euries, inhoud gratis.’ ‘Ja graag.’ Ze bukt om haar portemonnee te zoeken in haar tas, gaat even op haar hurken zitten naast het kleedje. Terwijl ze rommelt in haar haar overvolle tas, dwalen haar gedachten weer af naar die avond met haar verloofde en zijn prachtige wijnglazenverzameling. Exact dt glas!. ‘Even zoeken hoor,’ zegt ze. 'Ze mag wel even zitten hier, toch papa,’ vraagt een jongen van een jaar of zes aan zijn vader. ‘Tuurlijk Pieter, die stoel is prima hoor,’ zegt de gastvrije vader. Terwijl zij haar geld opscharrelt, kijkt Pieter gebiologeerd naar haar kin. Ineens pakt het kleine ventje een grote haar van haar kin en trekt er met een felle ruk aan. ‘Au,’ zegt ze. ‘Hij zat daar zo lelijk mevrouw, dat doet mijn vader ook altijd bij mijn moeder!’