wekelijkse schrijfopdracht #139: hondengek/ hondenhater Hij loopt door het park om geen andere reden dan dat het een mooie dag is. Op een bankje met zicht op de fontein sluit hij zijn ogen. Het zachte klateren is toch het mooiste aan het ding. Loom van de lunch en tevreden in de zon, voelt hij flarden van dromen aan hem trekken, terwijl op de achtergrond het park blijft doorklinken. “Hier Max. Hierrr. Nee! Hierrr!” Hij glimlacht al voor hij zijn ogen weer open heeft en legt gedachtenloos zijn hand op de kop die langs zijn been strijkt, kroelt achter de oren. De kort daarop benauwd gehijgde duizendmaal excuses gaan verloren in de kwijldraden langs zijn pols, die hem niets kunnen schelen. Hij loopt door het park om geen andere reden dan dat het een mooie dag is. Op een bankje met zicht op de fontein sluit hij zijn ogen. Het zachte klateren is toch het mooiste aan het ding. Loom van de lunch en tevreden in de zon, voelt hij flarden van dromen aan hem trekken, terwijl op de achtergrond het park blijft doorklinken. “Hier Max. Hierrr. Nee! Hierrr!” Zijn kaak trekt strak en hij knijpt zijn ogen even iets dichter, maar kan daarmee niet voorkomen dat hij iets bij zijn been voelt, wat hij direct met zijn voet opzij duwt. De kort daarop benauwd gehijgde duizendmaal excuses gaan verloren in zijn woorden over het aanlijngebod en zijn mening over wat met overtreders daarvan gedaan zou moeten worden.