De kou houdt me in een meedogenloze greep. Trekt me naar beneden. Mijn geworstel is kansloos, onrijp. De wirwar van stemmen klinkt ver weg en verstomd, maar is overal. Ze sluiten me in en lachen me naar beneden. Heen en weer word ik geschopt, niet wetende wat boven is en wat onder. Ik maak me zo compact mogelijk, beperk de raakvlakken. Mijn rug mogen ze raken. Die was me toch nooit veel waard. Mijn broers noemden me altijd Vlekkie, zoveel moedervlekken staan erop. Zolang ze me maar niet in mijn gezicht raken vind ik het goed. Daar zit mijn warmte, warmte die ze niet kunnen zien. Die is van mij alleen. En mijn haar. Daar ben ik trots op, het is anders dan van de anderen. Moeder zei altijd dat The Beatles zich hadden verdergezet in mijn genen, zo vol en onhandelbaar is mijn haar. Ik draag het wild, onberekenbaar – ja, ontembaar. Mijn haar is mijn smaak, mijn stijl. Voor je ‘t weet missen ze een keer. En inspiratieloos als ze zijn, niet bedacht op een uitval, breek ik zo door hun linie heen. Dan strek ik me uit, en alle kou die me omringt kan me niet meer raken. Mijn longen zetten zich schrap voor een diepe en gulzige ademteug. De kracht waarmee ik uit het water schiet doet de blikken rondom mij verstommen. Het zonlicht doet mijn blote bovenlijf eer aan. Maar het zijn haar ogen die ik nodig had – en die heb ik nu. Haar naam heb ik nog niet, maar met elke stap die ik zet win ik een letter. De stappen zijn traag, maar doelbewust. De verlegen blos op haar gezicht een goed begin. De schaterlachen hoor ik al lang niet meer. Het water komt nog maar amper tot aan mijn knieën.