Water#136 Wrenge met haar prachtige kustlijn was een trekpleister voor toeristen uit alle windstreken en van alle pluimage. Niemand in de streek keek op van een ongewassen backpacker, een blonde kaaskop met sleurhut of een jonge met goud behangen dame vergezeld door een met nog meer goud behangen veel te oude suikeroom. Echt alles kwam voorbij en Daniël zou niet opvallen in de mengelmoes. Ieder jaar op 2 mei en precies om 14:41 uur zat Daniël op de hoogste klif van de kust, Master genaamd. Zijn veel te korte beentjes bungelden stoer in het luchtledige en met zijn veel te grote neus snoof hij de zilte lucht van het zeewater op. Zijn hele leven verlangde hij er naar om op te gaan in de zee. Te versmelten met de golven die razend tegen de klif beuken zonder deze pijn te doen. Niemand keek op of om naar de gekke verschijning die Daniel was. Hoewel hem dit liever was dan de vreselijke pesterijen in zijn jeugd vond hij het totaal onopgemerkt blijven soms weer het andere uiterste van ongemak. Die gedachte liet hij met de volgende golf mee de zee op gaan en richtte zijn aandacht op de meeuwen die her en der wat toeristen met hun uitwerpselen hadden gebombardeerd. Daniel de geluksvogel werd nooit geraakt en tranen van het lachen rolde over zijn wangen bij het zien van dit 'oorlogsspektakel'. Bruut werd Daniel uit zijn lachbui gehaald door de woorden van het meisje naast hem op de klif, " Kappen nou Nathan met dat gepest en geklier. Moet Billy soms eindigen als die jongen van de klif, Daniel Master? Wil je hem soms tot waanzin en zelfmoord drijven". Daniel wist ineens weer wie hij was en nu zijn boodschap nog leefde kon hij verder gaan met de dood en opnieuw opgaan in het water. Het was dit keer een kort seizoen voor Daniel Master uit Wrenge!