Als kind woonde ik op een eiland. Mijn moeder woonde er ook, en mijn zus. En meester Aalberts, van de vijfde klas, legde wel eens aan, en dat was fijn. Maar de anderen, mijn vader, de buurtkinderen, mijn klasgenoten, de melkboer…, die woonden er niet. Zij waren de zee. Alles wat ze zeiden, borrelde als luchtbelletjes omhoog en als die het oppervlak bereikten was alle klank en betekenis verdwenen. En alles wat ik zei weerkaatste terug op het wateroppervlak en bereikte hen weer niet. Toen ik volwassen werd, zei mijn moeder dat ik van het eiland af moest. Ik dobberde rond op een vlot op een eindeloze zee. Mensen zagen me, of niet - misschien keken ze wel door me heen -, en praatten tegen me, of tegen elkaar, daar kwam ik nooit achter, en haalden hun schouders op, als dat tenminste niet te veel moeite was. En met elk nieuw gezicht dat ik zag werd de zee groter. Ik vermoed dat ik in die tijd wel eens gewerkt heb, en waarschijnlijk heb ik ook wel ergens gewoond, en is er voor me gezorgd - ik ben dat allemaal vergeten. Het kon niet voorkomen dat ik keer op keer verzwolgen werd. En daarna dobberde ik weer verder op mijn vlot. Tot op een dag een man tegen me zei: ‘Als je alleen maar blijft dobberen, dan kom je nergens. Sta op! Loop over het water, tot je ergens bent.’ Ik stond op, ik keek om me heen, en zag alleen maar zee. Maar ik ging lopen. En langzamerhand zag ik wolkenpartijen, vogels die beloftevol voor me uit vlogen, contouren van land. En nu ben ik hier, en jullie luisteren naar me, en denk ik dat ik dat land heb gevonden.