Ik wil niet klinken als mijn geweten. Mijn geweten geeft geen goed beeld van mij. Ik ben wat ik doe. Als je me wilt leren kennen, moet je kijken naar wat ik doe. Ik heb tachtig man onder me. Ik geef ze eenduidige, vastbesloten bevelen. Elk spoor van twijfel, van empathie, breekt hun moreel. Duidelijkheid, dat ben ik, zo denk ik. Niet dat ik nooit iets voel. Dat opstanden neergeslagen moeten worden, staat buiten kijf. Toch heb ik sympathie voor de opstandelingen: hoezeer misleid ook over de route naar vrijheid, dat is wel hun streven. Terwijl mijn mannen…, ik zou niet weten wat hun dromen zijn, hun loyaliteit is gekocht met geld. En hun vrouwen en kinderen? De keizer was duidelijk in zijn bevelen. Ik heb er een nacht met Antonius over gediscussieerd. Antonius, een centurio, net als ik, een vriend. ‘Een paar jaar geleden hebben we hier ook al een opstand neergeslagen,’ redeneerde hij, ‘als we niet over een paar jaar, en daarna weer, en daarna weer, dezelfde problemen willen krijgen, moeten we nu het zaad van de opstand wegslaan. En dat vind je bij de vrouwen en de kinderen.’ En ik haalde een filosoof aan: ‘Je bent niet alleen schuldig aan de zaken die je in je verleden hebt gedaan, maar ook aan de zaken die je nog gaat doen, zelfs al ben je je daar nog niet van bewust. Die kinderen zijn voorbestemd tot oproer. Ze zijn even schuldig als hun vaders.’ Zo drukten Antonius en ik onze gewetens weg, en stond ons niets in de weg om onze mannen met ferme taal te leiden. Mijn geweten heeft geen invloed op mij. Hoogstens op het aantal glazen wijn dat ik drink. Ik wil niet klinken als mijn geweten. Gewetens bouwen geen wereldrijk. Gewetens brengen geen vrede.