“Ik wil niet klinken als een of andere babysitter, maar kom nou verdomme eindelijk eens jullie nest uit, stelletje lapzwansen!” Haar intens blauwe ogen, haar vochtige, volle lippen en haar hese “Oh Paul..” wonden me enorm op. We vreeën hartstochtelijk verder en ik nam nog een papertrip. Met een gele U-boot zouden we de Elbe af zakken richting Noordzee op een magische en mysterieuze tocht. Vanuit de Centenlaan, langs aarbeienvelden en de tuin van de octopus de zon achterna naar de Noorse wouden. We droegen alle vier felgekleurde uniformen en schreden daarna de trap af in een witte smoking met ieder een roos in de revers, drie rode en een zwarte. Blootsvoets liep ik het zebrapad over met de geestelijke, de grafdelver en de begrafenisondernemer terwijl overal onherkenbare muziek klonk, want achterstevoren afgespeeld. “…. nest uit, stelletje lapzwansen!” Ik schrik wakker van Tony’s geschreeuw. Half dronken, half stoned, draai ik me nog eens om. “Hey Tony, relax man” zegt John “laat ons eerst eens wakker worden en fatsoenlijk ontbijten, voordat je …” “Wakker worden? Het is verdomme al twaalf uur en over een uur beginnen de sessies in Studio Rahlstedt!” Ik blijf nog even liggen en denk terug aan het gesprek met Stuart, vorige week. Een aardige gast, maar zijn basprestaties konden beter. Hij wilde liever naar de kunstacademie hier in Hamburg en zou volgende maand niet met ons mee terug gaan naar Engeland. Daarom ben ik gaan bassen. Vandaag duiken we de studio in om de life-opnames met Tony van de afgelopen dagen nog wat bij te schaven en nieuwe nummers op te nemen. Zoals het instrumentale ‘Cry for a shadow’, dat John en George hebben geschreven. Een heerlijk nummer om te bassen! Ja, dit is mijn leven, concludeer ik tevreden; ik wil niets anders meer dan deze band!