Hard en pijnlijk was het, nu ik met één haal het hart uit mijn bestaan had gerukt. Die warme, zachte kern die lang verdoken gevoelens had doen ontwaken en mijn lichaam had doen opleven. Weg. Als een weekdier dat met zijn spieren een éénheid vormt met zijn schelp. Snij de spier weg en neem het leven eruit. Wat blijft, is leegte. Voor ik Jason ontmoette, had ik afstanden afgelegd, in mijn wagen en in mijn hart. Het was bekrast en beschadigd. Daar moest ik mee leven. Om te vermijden dat mijn hart helemaal verbrokkelde, had ik het steen voor steen verstevigd. Jason had die muur niet bekogeld maar heel geduldig onder handen genomen. Hij wroette om de specie tussen de stenen vandaan te halen, dan duwde hij de muur net niet helemaal om. En daar was hij in de fout gegaan, want tussen die onderste stenen begon de wildgroei de kop op te steken. Onkruid overwoekerde en verstevigde de stenen. De vrees had zich dieper geworteld, mijn angsten lieten zich niet lieten drukken. Ik was opnieuw gevlucht. De deur naar mijn recente leven was afgesloten, de deur van mijn vorige leven stond op een kier. Ik wilde het niet herbeleven. Ik huilde en zocht vergeefs een leegte, een schelp zonder mossel, een schelp die bereid was om mij zonder vragen en zonder oordelen op te nemen.