#132- De as
#132- De as Het waaide die dag toen we haar uitstrooiden in zee. De golven namen haar mee, het was goed zo. Vijf dagen later belde de mevrouw van het crematorium. 'We hebben nog een restje over,' zei ze. 'Niet zoveel maar het kunnen het eventueel uitstrooien op het groepsveld.' 'Mijn moeder was niet zo van groepen,' zei ik,' ik kom haar wel halen.' Het kokertje met een nummer, het kleine restje dode moeder verdween in mijn fietstas. 'Ik breng je naar huis, mam, we gaan naar pap,' zei ik tegen het kokertje en fietste naar mijn ouderlijk lege huis. De tuin lag er vergeten bij, het strak geschoren grasveld dat ooit mijn vaders trots was, vertoonde versleten, verlaten plekken. Honderden sneeuwklokjes, mijn moeders maartse lentevriendinnetjes, wuifden aan de rand. 'Och tuin,' zei ik en aaide over het dode gras. Ik pakte het kokertje en strooide mijn moeder uit op de lege plekken in het gras, haar laatste restje leven, haar met nicotine doorrookte grijze as daalde vredig neer. 'Zo pap, daar is ze weer,' zei ik tevreden. Het laatste beetje as schudde ik uit over de hoofdjes van de sneeuwklokjes en zwaaide voor de laatste keer terug.

Geen afbeelding

Lid sinds

8 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Vertederend en ontroerend. ''Ik breng je naar huis, mam, we gaan naar pap,' zei ik tegen het kokertje' Vaders trots, de tuin. Moeders maartse lentevriendinnetjes. De sneeuwklokjes die naar jou zwaaien, en jij zwaait terug. Je tekst geeft in zijn eenvoud diepgaande tederheid en ouderliefde weer. :thumbsup:
3 maart 2017 - 16:04

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Maddbrug, met kleine aanpassingen kun je dit gedichtje bij jouw verhaal denken, (als je wilt), als troost... AS Ik weet het mijn lief, je bent hier niet tussen de sprieten van het gras toch ben ik vandaag naar hier gekomen met chrysanten in mijn handen. Mijn lief, ik weet nog hoe het was de wind speelde steels met je as en voerde je tot hoog in de bomen. Ik keek je na mijn ogen droog mijn hart gebed in tranen. Ik weet het mijn lief, je bent hier niet maar ik weet nog hoe het was toen je in mijn leven bent gekomen. Je legde mij met lieve handen, mijn lief, ik weet nog hoe het was tussen de sprieten van het gras onder een scherm van bomen. Je keek me aan ik keek naar jou mijn hart gevuld met vanen. Ik weet het mijn, lief, je bent hier niet. Regen en wind verdreven je as je bent ergens anders neer gekomen... Met wanhopig lege handen wensend dat je heel dicht bij me was. zoek ik in de hoge bomen. Zie mij hier staan met mijn chrysanten mijn ogen droog mijn hart gebed in tranen omdat ik nog altijd van je hou.
5 maart 2017 - 13:35

Geen afbeelding

Lid sinds

7 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@Maddbrug, wat mooi geschreven. Ik kon het voor me zien en herinnerde mij de asuitstrooiing van mijn moeder, die mij zo heeft geraakt. Dank je wel, Connie
5 maart 2017 - 19:19

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Blavatski, wat een lief gebaar en wat een mooi gedicht. Mijn enorme dank! Riny en Meta, dankjewel voor de reactie. Mw. Marie en Jules, wat mooi dat ikjullie hebt kunnen raken! Connie, in het verhaal zitten ook elementen van waarheid. Dank jullie wel!
6 maart 2017 - 19:11

Profile picture for user Dos Wijnhof

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Maddy, ik heb geen ervaring met crematies en de retourzending van as en eventueel gouden tanden en in vullingen verstopte diamanten. (komt voor!) Vreemd vind ik het dat je later nog een telefoontje kunt krijgen dat het crematorium nog een restant as van een overledene heeft. Hoe dan ook, je beschrijft mooi, zonder op het gemoed in te werken (het was goed zo), hoe je dat laatste restje moeder een goede, vertrouwde bestemming geeft.
7 maart 2017 - 14:23

Geen afbeelding

Lid sinds

9 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag @Maddbrug Dit mooie, tere verhaal raakt door de beelden die je gebruikt: de sneeuwklokjes, de versleten plekken in het gras. Ook mij viel de zin: ’Mijn moeder was niet zo van groepen,' meteen op. Dat geeft heel even een beeld van de moeder. Het hele stukje ademt een fijne sfeer van harmonie en liefde. Neem nu bijvoorbeeld de zin: ” ’Och tuin,' zei ik en aaide over het dode gras." Kleine opmerking: mijn ouderlijk lege huis of mijn lege ouderlijk huis? Dank je wel voor deze prachtige invulling. Groet, Nel Goudriaan
7 maart 2017 - 14:50