De wimperkrultang had krasjes op het scherm gemaakt. ‘Lieve Feras,’ fluister ik, en lik zijn stijlloze ooghaartjes af. ‘Hoe heerlijk dat jij uit het ei bent gekropen. Je ogen zijn zo uitgestrekt als de woestijn is waarin ik me van de ene naar de andere fata morgana rep. Of ik er op de bakfiets heenga? Natuurlijk honnepon. Wat dit is, vraag je? Een pincet, je linkerwenkbrauw heeft de neiging door te groeien. Het doet even pijn, maar dan heb je ook wat. Ach, lieverd, krijg je er een snotneus van? Vanmiddag staat Oost-Schubbekutteveen op het programma, waar de meisjes van hun stoel afglijden. Was ik nog maar jong, ik had je net zo vurig aanbeden. Weet je nog een beetje hoe het economisme in elkaar zit? Niet per ongeluk neoliberalisme zeggen, want dan duw je het in een rechtspolitieke hoek. En daarmee kun je Nederland niet veranderen; alle meisjes willen wel zin in de toekomst hebben. Je overhemd is weer hagelwit en gestreken; ik heb de mouwen alvast opgerold. In je broodtrommel zit couscous met zoete gewelde rozijnen. Je lippen zijn niet zo uitbundig als je krullen, er blijft nog weleens iets aan hangen. Dus let goed op dat je je mond afveegt voordat je het podium betreedt. Ik heb mijn pauze aan je opgeofferd en leg je nu even weg op een bed van klaver. In het bedrijf waar ik werk moet productie geleverd worden. O, je weet niet wat een bedrijf is? O ja, dat is waar, je hebt zolang moeten stapelstuderen. Respect trouwens voor de zware omstandigheden waaronder je opgroeide. Zullen we even een Obamaatje doen? Yes, we can! Wat zeg je? Het kan wél?’