Om 16.44 uur, op 22 februari is Sybrand van het CDA ontstaan, het ei barstte in de app op de I-pad. Het downloaden was draaglijk, de bevalling niet bijzonder en toch schoot ik op slag in de postnatale depressie. Een groot kind, een sacherijnige mond, een verkeerde denkwijze. Ik zat er maar mee. Eten en liefde moest ie en aan zijn verstand moest ik iets ook doen, een onmogelijke taak voor mij als belegen en ontaarde moeder. Tamagotchi deed mij vroeger al kot-chi doen, maar goed, tijden veranderen en verstand komt met de jaren alhoewel, aan sommigen gaat het geheel voorbij is mijn mening. God, die ook wel Lubach heet in de hemel van deze partijkinderen, laat de mens die binnenkort voor een partij moet kiezen, spelen. Het nieuwe politieke klimaat schijnt invloed te hebben op het intellectuele milieu, las ik laatst. Daarom hollen volwassenen achter Pokemon aan en aanbidt de mens nu de kamerchotsi, een nieuwe geestelijke stroming van God Lubach. Een keuze heeft een mens meestal, dus ach, vrijheid, blijheid. Je moet doen wat je niet laten kan, toch? Sybrandje wil niet aan mijn handje en schijnt al snel genoeg van mij te hebben en ik van hem. Ik houd volstrekt niet van die verwende, dwingende, zeurende volwassenen op een bepaalde leeftijd, dus mooi zo. Hij meldt dat ongenoegen in getypte zinnen op het scherm en wil, nadat ik wat liefde, voedsel en kennis toeschiet in rap tempo, steeds zes minuten pauze. Hij schorst mij dan, zonder pardon. Hij trekt het niet. Ach, wat zielig. Dag Sybrandje,voor 16.44 uur vandaag verwijder ik jou, binnen vierentwintig uur. Je weet het nog niet maar ik wel. Zojuist heb ik bewust gekozen, weliswaar zonder groen vinkje maar het is niet anders.