Mijn zoektocht duurde een leven. Zou ik mezelf kunnen vinden door goed te doen? Dan weer maakte ik me boos over onrecht en ging de barricaden op, dan weer werd ik bewogen door het kleine leed en schonk koffie in het wijkcentrum. Toen ik me helemaal had weggecijferd en voor de ander leefde, dacht ik dat ik mezelf gevonden had. Maar dat was niet zo. Zou ik mezelf kunnen vinden door kennis op te doen? Ik las boeken, volgde colleges, brak mijn hoofd over precondities, formules en syllogistische logica. Toen ik het heelal, de oorsprong en het einde samengebald in mijn hoofd had, dacht ik dat ik mezelf gevonden had. Maar dat was niet zo. Zou ik mezelf kunnen vinden door lief te hebben? Ik verdiepte me in het spel, ging relaties aan, en leerde me te zien vanuit de ander. Toen ik me weerspiegeld zag in de ogen van mijn kinderen en mijn ziel verdeeld had over de mensen die me na stonden, dacht ik dat ik mezelf gevonden had. Maar dat was niet zo. Toen ik dacht dat ik mezelf nooit meer zou vinden en de zoektocht wou staken, vond ik hem toch nog. Mezelf zat aan een tafeltje, gaf me een hand en een flauwe glimlach, en staarde daarna weer voor zich uit. “Wat ik allemaal niet gedaan heb om je te vinden,” zei ik tegen mezelf. En enthousiast: “daar ben je!” Mezelf reageerde niet. “Ik reisde naar de maan, overnachtte in de woestijn, zat vast in het moeras.” Mezelf keek me even aan en haalde toen zijn schouders op.