Tweede aangepaste versie: Blind rent Romay door de schemerige gang, weg van de kamer waar de angst haar zojuist met de vlakke hand in het gezicht sloeg. Waar is mijn jas? Waar heeft dat mens mijn jas gelaten? Waarom is het hier zo donker? Juist als ze de deur openrukt en de bevrijdende buitenlucht haar wangen verkoelt, ziet ze hem hangen, half aan het zicht onttrokken door een grof gebreid vest. Ze klemt de jas tegen haar borst, maar begint er wild mee om zich heen te zwaaien als de geur van wierook vermengd met iets anders, dat ze niet thuis kan brengen, haar hoofd binnendringt. Ze had niet moeten gaan. Therapie is zinloze geldklopperij. Snel naar huis voor een ontspannend bad. Romay staart naar de jas die samen met haar kleding van vanochtend verzadigd met water en zeep om zijn as draait. Nog vijf minuten dan kan de hele boel in de droger. Het beeld van de therapeute, die haar onder hypnose brengt komt weer naar boven. Ze springt op en concentreert zich op het opvouwen van de berg handdoeken op de grond. Het gepiep van de wasmachine resoneert met haar hartslag. Ze bedekt haar gezicht met het vochtige wasgoed en inhaleert ‘Robijn Creations Roos & Musk’. Wanneer ze de droger vult valt het visitekaartje uit de zak van haar jas. In het geplastificeerde laagje heeft zich een fijn netwerk van barstjes gevormd. Ze verpulvert het boven de wasbak en denkt terug aan vorige week. ‘Romay, je moet je verleden onder ogen zien. Ik heb genoeg van al je maniertjes. Ik wil dat je leeft net als ik. Geen maskers meer.’ Ze was naar boven gegaan, had haar mantelpakje aan het knaapje gehangen en het huispak dat ze vorig jaar voor haar verjaardag gekregen had uit het plastic gehaald. Zonder make-up en met los haar was ze onwennig naast hem op de bank geploft. ‘Zo goed Rob?’ had ze gevaagd, terwijl ze zijn ogen zocht. Hij keek langs haar heen. 'Ik ga nog even wat drinken,' zei hij terwijl hij haar een visitekaartje in de hand drukte. 'Deze therapeute heeft mij erg goed geholpen. Maak een afspraak, Romay, anders is het over tussen ons'