Ik staar uit het raam van onze hotelkamer naar de imposante ronde koepel van De Blauwe Tempel. Zijn minaretten zijn zes schaars verlichte, dreigende fallussen die de nachtelijke hemel in priemen. Mijn moederhart gaat te keer alsof ik zojuist de trappen van de 123 meter hoge Onze Lieve Vrouwekathedraal te Antwerpen heb beklommen. In waarheid heb ik alleen maar lopen ijsberen in deze kamer. Ik wacht op de terugkomst van mijn dochter. Zij heeft zich in het Turkse nachtleven gestort met enkele jonge mensen waar we deze dagen veel tijd mee hebben doorgebracht. Nette fatsoenlijke jongelui. Zo op het eerste zicht. Mijn dochter houdt zich niet aan onze afspraak want ze is al twee uur te laat. Het zijn heerlijke dagen geweest. Samen met mijn tienerdochter in Istanboel ronddwalen. De Blauwe Tempel bezoeken. Met zijn minaretten was de koepel als achtergrond bij iedere uitstap. Hoe heerlijk rustig was het in de serene ronde ruimte. Voor we de heilige ruimte mochten betreden werden ons lange rokken aangereikt en zachte pantoffels. Zo kwamen we helemaal in de sfeer van stilte en ontspanning. Eigenlijk is de Blauwe Tempel opgetrokken van grijs gesteente. De binnenkant is gevat in 20.000 in rood, groen en blauw geschilderde tegeltjes. Het blauw heeft de overhand. In mijn wezen heeft het rood nu de overhand. Ik ben woedend, angstig, ongerust. Weg is de vrede van het tempelbezoek. Ik plof op het bed en kijk onophoudelijk naar de deur. Die moet nu opengaan of ik besterf het. “Hoor ik daar iets op de gang?” Ik ruk de deur open.. Voor mijn verbaasde ogen staat een minnekozend koppeltje. Ze doen onverstoorbaar voort, met gesloten ogen en klaarblijkelijk ook met gesloten oren. De handen van de jongen strelen de blonde krullen van mijn dochter. Hoe laat ging dat vliegtuig morgen ook al weer? Ach, morgen is een andere dag.