“Een wilde kat ben je. Niet te vertrouwen.” De woede van Angus klauwt door mijn huid. Mijn hoofd zindert van de duistere gedachten. “Besef je dat nu pas?” Ik haal mijn nagels naar hem uit. Ze zijn praktisch niet te onderhouden in dit stom stuk paradijs. Drie rode banen ontsieren zijn voorarm. “Heks,” trekt hij sissend zijn arm terug. “Lief dat je ons naar dit eiland hebt gebracht, Angus. Maar die naïviteit van je. Hoe ontroerend. Denk je nu echt dat ik om je geef?” Ik trek mijn bovenlip naar omhoog, mijn bloed kolkt en mijn oren suizen. Of zijn het die lawaaierige watervogels die mijn oren stilletjes aan doen afsterven. “Ik had het moeten weten. Jij en Fredo waren iets te dik met elkaar, Marlie,” vlamt Angus op. “Een vrouw als jij zoekt waar ze profijt kan uithalen. Je slingerde als een slang om Fredo heen, bezeten van zijn geld om je eigen ding te doen. Heb je mooi je kans gemist.” Angus lacht. “Krijg de tering, Marlie.” Hij keert me de rug toe en stapt naar wat verdergelegen bosschage. Zijn bulderlach is een doorn in mijn hersenen. Hij lacht me verdomme uit, die arrogante bezitter van een verlaten eiland dat mij inmiddels de strot uitkomt. Die zonsondergangen bloeden dood in me. Ik haat ze. Angus blijft ze lieflijk roemen. Treiteren, noem ik het. Zijn eiland en zijn familie, zo begunstigt hij ons. Hij omarmt ons met zijn gemoedelijkheid. Nicole en Angela gaan erin mee, ze zijn even stom als het achtereind van een varken. Ik ben geen familie. Ik ben geen zus, nicht of wat voor vrouwelijk aanhangsel ook. Ik wil mezelf zijn, overleven en hier weggeraken. “Je bent... je bent.” Ik fluister, bal mijn hand en bijt mijn lip tot bloedens toe. Dan kan ik alleen maar staren. Angus komt fluitend terug en maakt van een stapeltje bankbiljetten - ik moét te weten komen waar hij dat extraatje verborgen houdt - een keurig rolletje. Zijn ogen priemen als een overwinnaar in de mijne. Het vuur laait op als hij het erin gooit. Het voedt zich met onze haat. Ik maak hem kapot. Ik zweer het, Fredo, ik maak hem kapot.