Vervelio, Straks zal ik een roze wensballon laten waaien in de hoop dat je in de hemel nu eens uit die verdomde kast komt. Hoewel, ik weet niet eens of er in de hemel kasten zijn. Je had toch wel een kind kunnen adopteren, zo´n special-need-baby à la Paul de Leeuw. Hij trok het min of meer uit een Amerikaanse couveuse – met het gewicht van twee entrecotes, bearnaisesaus en een hoopje champignons - en ging ermee naar zijn kamer in het Ritz-Carlton. Gewoon, in de wieg kijken, de fles geven, je papa voelen. Je had zelfs de kleur kunnen kiezen; donkere kindjes lopen sneller hard en voetballen beter. En ten laatste, maar minsten even belangrijk, je geld aan dat kind achterlaten. Nu vond de notaris dat ik er recht op had. Man, man, wat heb je me aangedaan. Beroerd werd ik van je. Ik kwam om in de vrienden die ik het huis niet meer uitgetrapt kreeg. Van een kratje bier stapten ze over naar Glenfiddich Reserve en de een na de ander kreeg, zonder verzekerd te zijn, slopende ziektes. Ze hadden opgeblazen ballen en hamertenen en moesten subiet onder het mes. De vrouwen waren nog bonter. Op mijn kosten lieten ze hun jukbeenderen opvullen met vet dat met repen uit hun buik werd gesneden en er waren er die hun benen lieten breken om langer te lijken. Vervelio, je hebt me niet blij gemaakt. Ik rijd wel eens rond in achterbuurten en laat biljetten uit het raam van mijn Chevrolet Caprice waaien. Ik heb verder geen idee hoe ik van je poen af moet komen. Vind je een echte vriend daarboven, een met lege zakken. Je afgematte neef