#87 Een lente

Mij is een lente beloofd. In een internetcafé vertelde Google Maps me dat het een roteind lopen en zwemmen is. Ik heb mijn tocht uitgestippeld en van mijn spaargeld een mobieltje en een waterdicht hoesje gekocht. Mexico -> Maastricht. Je moet er veel voor over hebben. Maar mij is een lente beloofd. Inmiddels sop ik door de Delta van Rio Bravo. Nog even doorploegen, dan kan ik zwemmen. Eindelijk mijn hoesje testen. Een stukje Golf van Mexico moet te doen zijn. Maar voor de Atlantische Oceaan heb ik niet genoeg getraind. In Miami zal ik op een boot stappen. Heb ik ook voor gespaard. Ik heb hem een Europese lente beloofd. We zullen elkaar op dit terras ontmoeten. Hij stuurde me veel berichtjes. Dat hij onderweg is, dat ik geduld moet hebben. Het is zomer, herfst, winter geworden. Hij blijft trouw schrijven. Soms met lange tussenpozen. Gelukkig begint vandaag een nieuwe lente. Wat voelt het plein onstuimig en fonkelend vanochtend. Hij is vast niet ver meer. Ik ben er bijna. Ik wil eigenlijk nog een stukje vliegen. Naar Amsterdam. En dan huur ik daar een fiets. Het is niet logisch, maar ik heb altijd van een mooie fietstocht gedroomd. Morgenochtend vroeg stap ik in het eerste vliegtuig. Zaventem-Amsterdam zal niet zo duur zijn. Ik slaap wel in de vertrekhal. De tweede ochtend van de lente alweer. Het is half acht, het plein dommelt nog. Vanavond zal ik over onze eerste ontmoeting schrijven. Hoe mooi ik hem vind, hoe dapper. Ik voel het. Rond acht uur nu. Een plas inkt schuift traag over schaduwen. Er valt ergens iets aan scherven. De hemel dondert omlaag. Er komen paraplu's aanrennen. Ik staar naar restjes kaars van toen het nog kerstmis was. Een nat blad valt op een parasol. De seizoenen halen mij in terwijl andere mannen komen en gaan.