Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren, dacht ik en stapte vastbesloten op haar af. Elke voorgaande keer had ze zich eruit gepraat, maar dit keer werd anders, was ik van overtuigd. Ik wilde bijna aan mijn tirade beginnen toen ze zachtjes zei: ‘Mevrouw, mag ik naar de wc?’ ‘Nee,’ antwoordde ik stellig, terwijl ik probeerde weer moed te verzamelen. ‘Maar ik moet zo nodig.’ Ik keek haar heel kort besluiteloos in de ogen, gelukkig had ze dat moment van zwakte niet opgemerkt. Ze zei er in ieder geval niets van. Dat gaf me de moed om te beginnen, om schreeuwend mijn frustraties over haar heen te gooien. ‘Wie denk je wel niet dat je bent? Dat je zo maar een papieren vliegtuigje tegen mijn kont aan mag gooien? In het bijzijn van al je klasgenoten? Waarom doe…’ Ik stopte mijn tirade plotseling, toen ik merkte dat het slachtoffer aan het huilen was. Ik ging zitten en gaf haar een zakdoek. ‘Waarom huil je?’ ‘Ik kan er niet meer tegen, iedereen wordt tegenwoordig boos op me. Mijn ouders schreeuwen tegen mij en elkaar. Mijn vrienden blijken onbekende wezens te zijn, waarbij ik me constant moet bewijzen. En nu schreeuw jij ook nog eens tegen mij.’ Ik kon het maar moeilijk verstaan, tussen die snikken door. Maar de essentie begreep ik en zei daarom zachtjes: ‘Vooruit, sta op en verdwijn uit mijn zicht voordat ik tot een ander besluit kom.’ Dat deed ze. ‘En?,’ vroeg een vriendin van me. ‘Weer gelukt,’ antwoordde ik met een grijns. Maar diep vanbinnen huilde ik, want de waarheid zweefde nog in het lokaal.