Wekelijkse schrijfopdracht 79b - De tijd is om

“U gelooft niet in tijdreizen?” De verbazing op het gezicht van de man die op Clint Eastwood leek, was niet gespeeld. “Nee, ik geloof niet in tijdreizen en ik heb geen tijd voor jouw spelletjes!” De oude agent die op Gene Hackman leek, stond op het punt om zijn geduld te verliezen. “Denkt u dat het ooit, in de toekomst mogelijk zal zijn om in de tijd te reizen?” “Denk jij dat we het gesprek een paar minuten serieus kunnen houden?” “Serieus? Er worden bijna elke dag nieuwe dingen uitgevonden, nieuwe ontdekkingen gedaan, maar u gelooft niet dat het ooit mogelijk zal zijn om in de tijd te reizen?” “Nou vooruit dan. Ooit, in de verre toekomst zullen ze vast wel zoiets uitvinden. Wij zullen het niet meemaken. Nou terug naar—“ “Maar dan kan het nu dus ook.” “Huh, wat?” “Als het in de toekomst mogelijk wordt om terug te gaan naar het verleden, dan was tijdreizen toen dus ook al mogelijk. Kortom het is altijd al mogelijk geweest.” De agent die op Gene Hackman leek zakte neer op de stoel naast het ziekenhuisbed. “Ik word te oud voor deze onzin. Van Wijk, neem het even over alsjeblieft.” Zijn jonge assistent die veel weg had van een jonge Paul Newman begon enthousiast: “Kan je het bewijzen?” “Wat? Tijdreizen? Ja, heel makkelijk. Wilt u dat?” “Moeten we je anders op je blauwe ogen geloven?” Hij deed zijn best stoer over te komen. “Hoe wilt u dat ik het bewijs? Ik kan u niet meenemen. Het enige dat u zult zien is dat ik plotseling weg ben en het lijkt me geen slimme carrièremove voor een jonge agent om mee te helpen aan het ontsnappen van de verdachte.” De agent die op Paul Newman leek, kneep zijn ogen samen en hoopte daarmee de indruk te wekken dat hij diep nadacht. Hij kreeg een idee. “Kun je jezelf naar elk willekeurig tijdstip verplaatsen?” “Ja, op de seconde nauwkeurig, in elke tijdzone. De laatste update geeft me zelfs de keuze tussen de verschillende jaartellingen en houdt rekening met zomer- en wintertijd.” “Ok, luister. Ik geloof je natuurlijk niet, maar om te voorkomen dat we je kwijt raken, wil ik dat je niet meer dan tien minuten terug gaat in de tijd. Toen was je immers ook al hier.” Nu was het de beurt van de man die op Clint Eastwood leek om te zuchten. “Het lost niets op maar ik heb toch niets beters te doen. Klaar?” Hij pakte een klein plat apparaatje uit de binnenzak van zijn bontjas en tikte er met zijn vingers op. De oude agent die op Gene Hackman leek was nu ook weer bij de les. “Klaar!” Heel even was het alsof de ziekenhuiskamer zich vulde met statische elektriciteit. Even snel was alles weer normaal. “Nee, ik geloof niet in tijdreizen en ik heb geen tijd voor jouw spelletjes!” De oude agent die op Gene Hackman leek, stond op het punt om zijn geduld te verliezen. “Ik zei toch dat het niets op zou lossen.” Op dat moment stapte George Clooney de kamer binnen. Met zijn witte doktersjas en een klembord onder zijn arm deed hij in de verte aan een arts denken. “Ik denk dat het nu tijd is om de patiënt met rust te laten”.