@Dos, het zal niet voor niets zijn dat ik Terminaal als achternaam las in plaats van Termaal. [Samen met Jozias Termaal had hij de hersenscan geduid.] Ik ging er hier vanuit dat Jozias ook een arts was. [ ... woonde hij uitsluitend in zijn atelier.] Uitsluitend lijkt mij overbodig. Het is een intriest verhaal, zonder je gebruikelijke spot/humor. Heimelijk leed in de zin van alleen-leed. Met het aansnijden van de slagader vroeg ik me wel af of ik een dotje Dosspot las. Ik dacht aan het 'aansnijden van het vlees' door vaders aan het hoofd van de tafel. Je laat je voor mij van een andere kant zien. Schrijnender. Dat vind ik mooi.

Mooi, invoelbaar stuk. Ik ben het - deze keer - niet eens met janp. Het is doelloos, in wezen. Hij schraapt, maar de lagen/ herinneringen vervliegen tot stof en schilfers. Maar wel, vandaar, muggenzifterig als ik kan zijn, zat ik met onderstaande schitterende passage die die kern - naar mijn gevoel - verwoordt.

De herinneringen kwamen bij vlagen terug en dwarrelden als schilfers en stofjes op de vloer van zijn atelier. Daar ontstond zijn veelkleurig magnum opus: de teloorgang van zijn nagedachtenis, die tot slot gecompleteerd werd met de verfschilfers van zijn Hannah, een levensgroot portret, dat hij vijftig jaar geleden schilderde.

Ik vraag me af of 'en dwarrelden als schilfers en stofjes op de vloer van zijn atelier ' niet vervangen zou kunnen worden door 'om daarna als schilfers en stofjes op de vloer van zijn atelier te dwarrelen'. Het is een detail. Mijn genetische voorland kennende, schraapte ik alvast mee.

@Dos - je verhaal volgt niet echt een wandeling door de omgeving, maar goed, we zijn ruimhartig in deze tijd van reflectie :) Je bent nu eenmaal mijn favo-aap. Ik vind het op zichzelf mooi taalgebruik. Geen mooischrijverij want het past bij Jozias. Wel vind ik het hier en daar uitleggerig. Als voorbeeld: "De herinneringen in het woonhuis waren hem te pijnlijk." Dat is jammer, want het duwt me naar de oppervlakte van rationele verwerking. Als je iets schrijft waardoor ik zijn pijn voel, is het niet iets wat ik maar moet aannemen (opgelepeld door jou als schrijver), maar geeft het geloofwaardigheid en komt Jozias meer als mens tot leven. PS: tel het aantal keren dat je "herinneringen" gebruikt. Het viel me op in deze relatief kleine tekst.

Dos, Wat een geweldige verrassing. Ik heb genoten van je verhaal. Prachtig gevonden, dat afschrapen van de verf. Ik ben hier stil van.

Heimelijk leed De neuroloog had er jaren geleden geen doekjes om gewonden. Samen met Jozias Termaal had hij de hersenscan geduid. Zwarte vlekken op beide helften: ‘Aangetast door de terpentine’, had hij gezegd. ‘Niet te genezen ... mee leren leven’, kwam er nog achteraan. Vanaf die tijd hanteerde Termaal geen penselen meer. Na het overlijden van zijn Hannah woonde hij uitsluitend in zijn atelier. .

In de eerste alinea wordt niet duidelijk wie die diagnose krijgt. De volgende alinea begint met de dood van zijn vrouw. Hij schilderde en daar gebuikt men terpentine voor. Na de dood van zijn vrouw sluit hij zich op in zijn atelier om zijn meesterwerken te vernietigen die m.i. dus de dood van zijn vrouw veroorzaakten. Wat heb ik niet juist ingevuld? :?

Ik meng me er ook even in

[b] ... mee leren leven’, kwam er nog achteraan.

Lijkt me duidelijk in samenhang met de zwarte vlekken en het vervolg van het verhaal. Men mag ook van de lezer iets verwachten.