Ik loop al mijn hele leven door deze straat. Mijn hele leven loopt door deze straat.

@leonardo: sorry; ik las je opdracht voor het slapen gaan geheel per ongeluk, werd onrustig wakker, stuurde na een uurtje de kinderen naar beneden en schreef ... was het beeld van de omgeving geheel vergeten; had inmiddels mijn eigen beeld van de opdracht gevormd :o

Mijn zijwieltjes ratelden tegen de schuine tegels. Papa klapte toen ze eraf gingen. De rijinstructeur toeterde en ik voelde mijn maag samentrekken.

Ik huil de hele N11, op weg naar huis, weg van huis. Zonder tranen of geluid, om het kroost op de achterbank niet te verstoren dat elkaar zo vol enthousiasme vermaakt met het aanwijzen van molens in de polder en Hoogvliet-vrachtwagens op de weg. Tegen de tijd dat we de A12 bereiken, verhult een dikke mist hoe aan de horizon toch altijd iets lelijks gebouwd is, zet de oudste voor de vierde maal 'In Holland staat een huis' in en weet ik dat ik met de billen bloot ga op het forum. Na weken vol buikpijn, slapeloze nachten en een ongekende heimwee hakten we de knoop door. Komende zomer zullen we weer verhuizen, naar weer een ander land. Uiteraard is dat een terugkerend gespreksonderwerp als we de feestdagen bij familie in Nederland doorbrengen. Veel later dan thuis ga ik naar bed in mijn ouderlijk huis. Ik wil nog wat lezen om de zinnen te verzetten, maar heb geen boek binnen handbereik. Wel een iPad. Geheel toevallig lees ik een clandestiene schrijfopdracht. Ik ben geenszins van plan te schrijven op vakantie. Rond zes uur 's ochtends beginnen mijn dochters hun eigen feestje in de kamer die in een ander leven de mijne was. Om te voorkomen dat ze het hele huis wakker zullen maken, en in de ijdele hoop dat ze hun snotterige hoofden nog wat rust gunnen voor we het hele land zullen doorkruisen van hun slechts half-bekende familieleden naar geheel onbekende familieleden, zeg ik ze nog even lekker bij mij in bed te kruipen. Duizend en één gedachten flitsen onnavolgbaar door mijn hoofd, terwijl ze aan weerszijden van me liggen te giebelen en kriebelen. Schreef ik laatst niet ergens aan het eind van een lange draad dat we allemaal onze eigen trucjes hebben als iets ons te na komt? Tegen zevenen zeg ik ze vast naar beneden te gaan, dat ik eraan kom zodra ik hun broertje uit bed heb gehaald. Ik hoor de ploinkende traptree die ik als tiener op weg naar mijn kamer leerde overslaan en grijp de iPad. Ik moet iets plaatsen om de opdracht van me af te zetten. Iets, maakt niet wat. Iets over iemand, wie dan ook. Laat het over iedereen gaan, over overal. Als het maar niet over mij gaat. Niet over mijn dorp, waar ik nog lang niet voor het laatst ben.