Seraphim loopt in een gestaag tempo over de modderige weg. Nog één laatste blik op Ravenburg, mijn thuis, tot vandaag tenminste. Rook stijgt hoog boven de bomen uit. De geur is afgrijselijk, maar de schreeuwen van het zoete lijden doen me deugd. Enkele boeren die langs de weg staan, zakken door hun knieën. Ik denk dat ze hun dankbaarheid willen laten doorschijnen, maar de angst zit te diep geworteld. Ik geef ze een rustig knikje. Ook zij hebben alles verloren. ‘Heer,’ begint een oud mannetje voorzichtig. ‘Uw thuis, uw familie. We zullen uw naam in ere houden.’ Hoewel ik zijn medeleven respecteer, zie ik de beelden die ik zo snel mogelijk probeer te vergeten. “Papa, red ons!” Het zit nog te vers op mijn netvlies gebrand. Ik graai diep in mijn buidel. ‘Drie goudstukken, de rest heb ik nodig om Valkendal te bereiken.’ De oude boer laat enkele tranen. ‘Er is een lange weg te gaan, maar Ravenburg zal herrijzen, dat beloof ik u. Heil Ravensteijn.’ ‘Heil Ravensteijn, beste heer.’ Mijn trouwe merrie zet zijn tocht voort. Aan het eind van de weg passeer ik de rijen van speren, met daarop de hoofden van mijn vijanden. Laat het een waarschuwing zijn voor iedereen die Ravenburg passeert.